Αν είχα χίλια μάτια, θα έβλεπα τον κόσμο αλλιώς. Θα άνοιγα το βλέμμα μου στις λεπτομέρειες που προσπερνάμε καθημερινά, στις σκιές πίσω από τα χαμόγελα, στα κρυμμένα δάκρυα που στεγνώνουν προτού φανούν.
Κάθε πρωί, περπατώντας στους δρόμους της πόλης, τα χίλια μάτια μου θα κατέγραφαν εικόνες, χρώματα και συναισθήματα που θα έμοιαζαν με μικρές εκρήξεις. Θα έβλεπα την ηλικιωμένη γυναίκα που κάθεται αθόρυβα στο παγκάκι, κρατώντας με δισταγμό μια φωτογραφία από τα νιάτα της. Θα πρόσεχα το παιδί που κοιτάζει με λαχτάρα ένα παιχνίδι στη βιτρίνα και τη μητέρα του που αποφεύγει το βλέμμα του γιατί δεν μπορεί να του το προσφέρει.
Θα παρατηρούσα τον άνδρα που στέκεται στο φανάρι, περιμένοντας πράσινο, ενώ η σκέψη του ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σʼ ένα σπίτι που του λείπει απελπισμένα. Θα διέκρινα το κορίτσι που γράφει κρυφά ένα μήνυμα στο κινητό της, γεμάτο αγωνία και ελπίδα, περιμένοντας μια απάντηση που μπορεί και να μην έρθει ποτέ.
Θα εντόπιζα τον μουσικό στο δρόμο που παίζει κιθάρα με πάθος, ακόμα κι αν κανείς δεν σταματά για να τον ακούσει. Θα έβλεπα τις ιστορίες στις ρωγμές των παλιών κτιρίων, τις αναμνήσεις που κουβαλούν οι πέτρες, τα χέρια που τις έχτισαν και τα όνειρα που χάθηκαν εκεί μέσα.
Θα ένιωθα τον πόνο του αδέσποτου σκύλου που περιφέρεται από γωνιά σε γωνιά, ψάχνοντας για ένα βλέμμα που θα τον κάνει να νιώσει λιγότερο μόνος. Θα παρακολουθούσα τα δάχτυλα ενός νέου συγγραφέα που αγωνίζεται να ολοκληρώσει το πρώτο του έργο, καθώς κάθε του λέξη είναι μια μάχη με την ανασφάλεια και την αυτοαμφισβήτηση.
Όμως, όσο περισσότερα μάτια είχα, τόσο μεγαλύτερη θα ήταν και η ευθύνη μου. Πώς μπορεί κανείς να σηκώσει το βάρος τόσων εικόνων; Πώς να αντέξει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την καθημερινή ρουτίνα;
Συνειδητοποίησα πως τα χίλια μάτια δεν είναι δώρο, αλλά κατάρα. Δεν θα μπορούσα να προσπεράσω τίποτα, δεν θα είχα την πολυτέλεια της άγνοιας. Κάθε πόνος, κάθε ελπίδα, κάθε φόβος θα γινόταν δικός μου, και σιγά-σιγά θα με λύγιζε.
Έτσι, με χίλια μάτια ανοιχτά, κατάλαβα πως σημασία δεν έχει μόνο τι βλέπουμε, αλλά πώς επιλέγουμε να κοιτάμε. Και τότε, αποφάσισα να κρατήσω μόνο δύο μάτια, εκείνα που με έμαθαν να βλέπω βαθιά στην ψυχή και όχι μόνο στην επιφάνεια.
Γιατί τελικά, το πιο δύσκολο δεν είναι να βλέπεις πολλά, αλλά να βλέπεις αληθινά. Και έτσι, με δύο μόνο μάτια, μαθαίνω κάθε μέρα να κοιτάζω πιο ουσιαστικά, πιο ανθρώπινα, να αναζητώ στις μικρές στιγμές τη μεγάλη αλήθεια που κρύβεται μέσα μας.
Βy SIRANO
Εκτύπωση στις 08/07/2025
Από την ιστοσελίδα Ηχολόγιο
echologion.com/el/articles.asp?export=html&tid=185