Κάποτε, η φιλία μας έμοιαζε άθραυστη. Ήμασταν δύο ψυχές δεμένες με γέλια, μυστικά και ατέλειωτες συζητήσεις. Μια σχέση που έμοιαζε ακλόνητη, σαν πέτρα που ο χρόνος δεν θα μπορούσε να διαβρώσει.
Όμως, οι ρωγμές εμφανίστηκαν σιγά-σιγά. Στην αρχή ήταν μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες. Ένα ξεχασμένο μήνυμα, μια συνάντηση που ακυρώθηκε, μια παρεξήγηση που δεν λύθηκε ποτέ. Κάποια στιγμή, οι λέξεις έγιναν πιο κοφτερές, τα βλέμματα πιο ψυχρά, και η απόσταση ανάμεσά μας μεγάλωνε, σαν να βαδίζαμε σε αντίθετες κατευθύνσεις χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Ίσως φταίξαμε και οι δύο. Ίσως η ζωή μας τράβηξε σε διαφορετικά μονοπάτια. Ίσως οι αλλαγές που ήρθαν μας έκαναν αγνώριστους ο ένας στον άλλο. Μπορεί να προσπαθήσαμε να κρατήσουμε κάτι που είχε ήδη αρχίσει να φθείρεται.
Τώρα, κοιτάζω πίσω και αναρωτιέμαι: Ήταν αληθινή η φιλία μας ή απλώς ένα όμορφο ψέμα που μας βοήθησε να προχωρήσουμε για όσο κρατούσε; Δεν ξέρω αν η απόσταση αυτή είναι οριστική ή αν οι δρόμοι μας θα συναντηθούν ξανά. Ξέρω μόνο ότι όσα ζήσαμε δεν μπορούν να σβηστούν, ακόμα κι αν η φιλία μας δεν είναι πια όπως ήταν.
Γιατί κάποιες σχέσεις σπάνε, όχι από έλλειψη αγάπης, αλλά επειδή απλώς έφτασε η ώρα τους να γίνουν ανάμνηση.
by SIRANO
Εκτύπωση στις 19/04/2025
Από την ιστοσελίδα Ηχολόγιο
echologion.com/el/articles.asp?export=print&tid=156