Στην απαρχή δεν υπήρχε χρόνος. Ούτε σημείο, ούτε στίγμα, ούτε έναρξη. Υπήρχε μόνο η αίσθηση του ότι κάτι θα μπορούσε να υπάρξει. Μια ανείπωτη πρόθεση. Σαν το βλέμμα πριν το άνοιγμα των βλεφάρων, σαν ησυχία πριν τον πρώτο ήχο.
Σε εκείνη τη στιγμή —αν μπορούσε να λέγεται στιγμή— δεν γεννήθηκε κόσμος. Γεννήθηκε η πιθανότητα ενός κόσμου. Κι εκεί μέσα, χαραγμένο σε μια ρωγμή του ανείπωτου, φύτρωσε η πλάνη.
Δεν ήταν λάθος, ούτε αποπροσανατολισμός. Ήταν η παρέκκλιση του τέλειου από το αναμενόμενο. Μια κίνηση ανεπαίσθητη, σαν αναστεναγμός από μάρμαρο. Η πλάνη δεν χρειαζόταν όνομα, γιατί δεν είχε ανάγκη να οριστεί. Αν όριζε κανείς την πλάνη, θα της αφαιρούσε την ουσία της: την απεραντοσύνη.
Καθώς άπλωνε την παρουσία της, ο κόσμος δεν σχηματιζόταν γύρω της — ξετυλιγόταν από μέσα της. Όχι σαν δημιουργία, αλλά σαν αποκάλυψη. Το φως δεν ήταν πλέον φορέας αλήθειας, αλλά φεγγοβολία αμφιβολίας. Οι σκιές δεν ακολουθούσαν αντικείμενα· προηγούνταν. Ό,τι θεωρούταν στέρεο, γινόταν ρυθμός· κι ό,τι λεγόταν σταθερό, άρχισε να πάλλεται.
Ο χώρος έχασε τις πλευρές του. Οι γραμμές δεν χώριζαν, αλλά ενώναν. Τα σύνορα έγιναν δίαυλοι. Το μέσα και το έξω έχασαν το νόημά τους, γιατί δεν υπήρχε πλέον ανάγκη για περίβλημα. Τα πράγματα δεν δήλωναν πλέον τι είναι, αλλά σε τι θα μπορούσαν να μεταμορφωθούν.
Η πλάνη δεν κυριάρχησε· απλώς συνέβη. Δεν αμφισβήτησε κάτι, δεν αντέκρουσε, δεν πολέμησε. Υπήρξε παράλληλα με το «πραγματικό», κι ύφανε γύρω του έναν ιστό από δυνατότητες. Εδώ, η βεβαιότητα υποχώρησε, σαν νερό που αποτραβιέται απαλά από την άμμο.
Κι έτσι γεννήθηκε το όνειρο. Όχι σαν ανάγκη φυγής, αλλά ως απάντηση στην πλάνη. Όχι ως πύλη προς αλλού, αλλά ως καθρέφτης χωρίς εικόνα. Δεν υπήρχε τίποτα μέσα του που να το κάνει αναγνωρίσιμο. Ήταν ένα άνοιγμα, ένα σιωπηλό κάλεσμα σε εκείνον που δεν υπάρχει.
Το όνειρο δεν προσέφερε διαφυγή. Προσέφερε πιθανότητες. Εκεί όπου κάποτε υπήρχε μία αλήθεια, τώρα υπήρχαν πολλές εκδοχές σιωπής. Εκεί όπου η γλώσσα κάποτε αποτύπωνε, τώρα υπαινισσόταν. Το κάθε τι μπορούσε να σημαίνει κάτι άλλο — ή και τίποτα.
Ο χρόνος, αν υπήρχε, ήταν κυκλικός. Όχι επανάληψη, αλλά επιστροφή χωρίς μνήμη. Το παρελθόν δεν οδηγούσε στο μέλλον, γιατί δεν υπήρχε γραμμικότητα. Υπήρχε μόνο παλμός. Σαν ανάσα του αοράτου. Κι εκεί, στην καρδιά της ασυνέχειας, το όνειρο της πλάνης κρατούσε ζωντανό το ερώτημα: τι σημαίνει να είναι;
Δεν υπήρχε παρατηρητής. Δεν υπήρχε σκέψη. Υπήρχε μόνο μια συνεχής μετάβαση. Μια διαδικασία χωρίς πρόθεση. Η κίνηση ήταν νόημα· η στροφή, αποκάλυψη. Η πλάνη δεν χρειαζόταν επιβεβαίωση, γιατί δεν διεκδικούσε αλήθεια. Ήταν, και αυτό αρκούσε.
Ίσως να ήταν και αυτή ένα όνειρο. Όχι ενός νου, αλλά του ίδιου του ενδεχομένου. Ένα όνειρο που ονειρευόταν τον εαυτό του, μέσα από μορφές που δεν πήραν ποτέ σώμα. Ένα ονειρικό πεδίο όπου κάθε σύλληψη έλιωνε προτού προλάβει να κρυσταλλωθεί. Κι όμως, εκεί μέσα, γεννιόταν η αίσθηση της δημιουργίας.
Το όνειρο δεν τελείωνε. Δεν κορυφωνόταν. Δεν άλλαζε. Ήταν ρέουσα πιθανότητα. Το μόνο που έμενε ήταν μια υπόσχεση, όχι για αποκάλυψη, αλλά για συνέχιση.
Κι η πλάνη;
Ίσως ήταν πάντα εκεί.
Ίσως όλα να ήταν το όνειρό της.
By SIRANO
Εκτύπωση στις 06/07/2025
Από την ιστοσελίδα Ηχολόγιο
echologion.com/el/articles.asp?export=print&tid=235