Είναι στιγμές
Που οι λέξεις γίνονται σιωπή
Στάζει φωτιά στα χείλη το αντίο
Πικρός καημός
Ο χωρισμός σου το ʼχω πει
Όταν κοπεί η αγκαλιά στα δυοΝα περνάς από ʼδω
Για να μην τρελαθώ
Να περνάς και να λες
Ο χρόνος δε γιατρεύει πια
Τις πληγές και φταίω όσο φταις
Να περνάς από ʼδω τα βράδια
Και αν ζω μη ρωτάς
Σαν γυαλί να με σπας
Και τη ζωή μου σαν καπνό
Να σκορπάς, αφού δε μʼ αγαπάς
Είναι φωτιά το άγγιγμα σου στο κορμί
Κι ο χωρισμός στα στήθια μου αγκάθι
Βαθιά πληγή, βαθιά στο σώμα μου ρωγμή
Η ερημιά στου νου το κατακάθι
Να περνάς από ʼδω
Για να μην τρελαθώ
Να περνάς και να λες
Ο χρόνος δε γιατρεύει πια
Τις πληγές και φταίω όσο φταις
Να περνάς από ʼδω τα βράδια
Και αν ζω μη ρωτάς
Σαν γυαλί να με σπας
Και τη ζωή μου σαν καπνό
Να σκορπάς, αφού δε μʼ αγαπάς
Να περνάς από ʼδω
Για να μην τρελαθώ
Να περνάς και να λες
Ο χρόνος δε γιατρεύει πια
Τις πληγές και φταίω όσο φταις
Να περνάς από ʼδω τα βράδια
Και αν ζω μη ρωτάς
Σαν γυαλί να με σπας
Και τη ζωή μου σαν καπνό
Να σκορπάς, αφού δε μʼ αγαπά
Εκτύπωση στις 19/04/2025
Από την ιστοσελίδα Ηχολόγιο
echologion.com/el/articles.asp?export=print&tid=92