H αγάπη περίμενε άλλη μιά μέρα
Όμως, μέσα σε αυτό το σταδιακό ξύπνημα, η αναμονή διατηρούσε την κυριαρχία της
02/04/2025
Η σιωπή ήταν ένα πυκνό πέπλο που τύλιγε την πόλη, μια απουσία ήχου τόσο έντονη που σχεδόν μπορούσες να την αγγίξεις. Μόνο ο μακρινός, υπόκωφος θόρυβος της θάλασσας που έσκαγε απαλά στην ακτή έσπαγε αυτή την απόλυτη ησυχία. Στους άδειους δρόμους, η άσφαλτος φαινόταν υγρή από την πρόσφατη δροσιά της νύχτας, αντανακλώντας αμυδρά το φως των λίγων, αραιών λαμπτήρων που ακόμη έμεναν αναμμένοι.
Σταδιακά, μια αχνή, γκρίζα απόχρωση άρχισε να ξεχωρίζει τα περιγράμματα των κτιρίων. Οι σκιές, άλλοτε μακριές και αιχμηρές, άρχισαν να μαζεύονται, αφήνοντας χώρο σε ένα φως χλωμό και διστακτικό. Η αναμονή, σαν μια αόρατη δύναμη, αιωρούνταν πάνω από τα πάντα, μια αίσθηση παγωμένης προσμονής που διαπερνούσε τον αέρα.
Ο ήλιος, ένας δειλός ζωγράφος, άρχισε να απλώνει τις πρώτες του πινελιές στον ανατολικό ουρανό. Απαλές ροζ και πορτοκαλί αποχρώσεις έβαφαν τα σύννεφα, δίνοντας μια υπόσχεση για την ημέρα που ερχόταν. Ένας ελαφρύς αέρας σηκώθηκε, ψιθυρίζοντας μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων, σαν μια μυστική συνομιλία. Η αναμονή, όμως, παρέμενε ακίνητη, σαν μια βαθιά ανάσα που κρατιέται.
Καθώς η μέρα προχωρούσε, οι ήχοι της πόλης άρχισαν να πληθαίνουν. Το γουργούρισμα ενός μακρινού λεωφορείου, το κλικ ενός ζευγαριού τακουνιών στο πεζοδρόμιο, το κελάηδισμα ενός σπουργιτιού που ξύπνησε. Όμως, μέσα σε αυτό το σταδιακό ξύπνημα, η αναμονή διατηρούσε την κυριαρχία της, σαν μια μελωδία που επαναλαμβάνεται αθόρυβα στο παρασκήνιο.
Το μεσημέρι έφερε μια λάμψη χρυσή και ζεστή. Οι σκιές έγιναν μικρές και συμπαγείς, και μια αίσθηση παροδικής ηρεμίας απλώθηκε. Ίσως για μια στιγμή, η ένταση της αναμονής χαλάρωσε, σαν ένας μουσικός που παίρνει μια σύντομη ανάσα ανάμεσα σε δύο δύσκολες φράσεις.
Αλλά καθώς ο ήλιος άρχισε την αργή του κάθοδο, οι σκιές μάκρυναν και πάλι, παίρνοντας μαζί τους τη ζεστασιά της ημέρας. Ο ουρανός βάφτηκε με βαθιές αποχρώσεις του κόκκινου και του μωβ, μια θεαματική αλλά και μελαγχολική πανδαισία χρωμάτων. Η αναμονή, τώρα, είχε μια πιο βαριά αίσθηση, σαν μια σφιγμένη γροθιά στο στήθος.
Όταν το σκοτάδι έπεσε οριστικά, και τα πρώτα αστέρια άρχισαν να λαμπυρίζουν στον ατελείωτο καμβά του ουρανού, η αναμονή δεν είχε φύγει. Είχε γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι της νύχτας, μια σιωπηλή υπόσχεση ή μια άρνηση που αιωρούνταν στον αέρα, περιμένοντας την αυγή μιας νέας ημέρας. Η αγάπη, αυτή η άυλη παρουσία, είχε περιμένει άλλη μια μέρα.
By ΑΡΤΕΜΙΣΙΑ
Εκτύπωση στις 16/04/2025
Από την ιστοσελίδα Ηχολόγιο
echologion.com/el/articles.asp?tid=197