Μέρος 3: Τα Μάτια που Μιλούν
Μέρος 3:
10/07/2025
Μέρος 3: Τα Μάτια που Μιλούν
Η βροχή τελικά δεν ήρθε την επόμενη μέρα, αλλά εκείνος ήρθε. Πριν καν ανοίξει καλά-καλά ο καφές, εκείνη τον είδε να πλησιάζει. Χωρίς να κοιτάξει γύρω, χωρίς να διστάσει, κάθισε απέναντί της όπως ανήκε εκεί. Ήταν ακόμα νωρίς, και το φως του ήλιου περνούσε γλυκά από το παράθυρο, φωτίζοντας τη σκόνη στον αέρα.
Αυτή τη φορά, μίλησαν περισσότερο. Για πράγματα άχρηστα αλλά ειλικρινή — για την πρώτη του δουλειά, για την αγάπη της για τις παλιές κινηματογραφικές αφίσες, για το γιατί δεν αντέχει το καλοκαίρι, κι εκείνος γιατί δεν μπορεί να αγαπήσει τον χειμώνα. Δεν συμφωνούσαν σε τίποτα, και όμως, έμοιαζαν απόλυτα συγχρονισμένοι.
Ήταν σαν να είχαν συναντηθεί σε άλλη ζωή. Όχι ως εραστές, ούτε φίλοι. Ως μνήμες. Ως κάτι που είχε μείνει στη μέση.
Το βλέμμα της είχε μια ζεστασιά που τον τρόμαζε, γιατί δεν χρειαζόταν λόγια. Κάθε φορά που την κοιτούσε, ένιωθε ότι εκείνη έβλεπε πράγματα μέσα του που ο ίδιος δεν είχε παραδεχτεί. Πράγματα θαμμένα, ξεχασμένα, ή και επίμονα αρνημένα.
Κάποια στιγμή, χωρίς εξήγηση, εκείνη του έπιασε το χέρι. Όχι ρομαντικά. Όχι σαν δήλωση. Απλώς σαν στήριγμα. Ή σαν κάτι παλιό που γύρισε να διεκδικήσει την ύπαρξή του.
Δεν είπαν τίποτα γιʼ αυτό. Το άφησαν να σταθεί ανάμεσά τους, να υπάρχει. Δεν υπήρχε ανάγκη για παραπάνω. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσαν το βάρος μιας αλήθειας: ότι είχαν αρχίσει να χρειάζονται ο ένας τον άλλον.
Κι αυτό, όσο όμορφο κι αν ήταν, τους τρόμαζε και τους δύο.
By echologion
Εκτύπωση στις 23/08/2025
Από την ιστοσελίδα Ηχολόγιο
echologion.com/el/articles.asp?tid=246