Κυρίες και κύριοι,
Σήμερα έχουμε την τιμή να γνωρίσουμε μια προσωπικότητα που δεν περιορίζεται σε ένα μόνο λογοτεχνικό είδος, αλλά διαπρέπει σε πολλά. Μια συγγραφέα που η πένα της δεν ακολουθεί σύνορα, αλλά εξερευνά διαφορετικά μονοπάτια, αγγίζοντας την ψυχή των αναγνωστών μέσα από τη δύναμη των λέξεων.
Καλώς σας βρήκα, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρόσκληση. Το τραγούδι που ακούσαμε είχε τίτλο “Tου ουρανού και του έρωτα”, είναι το ομότιτλο κομμάτι και του δίσκου, έτσι ονομάζεται το cd μου, το πρώτο που έχω βγάλει. Η μουσική είναι δική μου και οι στίχοι του πατέρα μου Γιώργου Ζωγράφου, από μία ποιητική συλλογή που είχε εκδώσει.
Χρήστος: Έχουμε κοντά μας τον Μίλτο Ξενοπανάγο και τον καλωσορίζω στην εκπομπή μου. Μίλτος: Καλησπέρα σε όλους, την αγάπη μου και τις ευχές μου. Χρήστος: Μακάρι οι ευχές σου να ισχύσουν για όλο τον κόσμο. Πάμε να ξεκινήσουμε για να σε μάθουν περισσότερο οι νεότεροι. Μίλτος: Είμαι της παλιάς φουρνιάς, του ’80, της ποιοτικής φουρνιάς και της αυθεντικής. Είμαι 37 χρόνια στο τραγούδι. [...]
Σε ευχαριστώ και εγώ, χαίρομαι ιδιαίτερα που είμαι στην εκπομπή σου και στον τόσο ωραίο σταθμό που έχετε φτιάξει. Πλέον και εμείς σας ακολουθούμε και σας ακούμε. Να σου πω ότι το συγκεκριμένο έργο έγινε με ένα τσαφ, ήμασταν έτοιμοι να παίξουμε πριν τον κορονοϊό κάποιες άλλες παραστάσεις. Ο κορονοϊός μας φυλάκισε. Σαν θίασος συνεχίσαμε να δουλεύουμε κάθε Κυριακή. [...]
Καλησπέρα και σε σένα Χρήστο και σε όλους τους ακροατές του σταθμού σου. Είμαι γέννημα θρέμμα Αιγαλεώτης. Ξεκίνησα το τραγούδι από 17 χρονών. Τραγούδησα στα ταλέντα και βγήκα πρώτος σε 300 άτομα και την άλλη μέρα με πήραν για δουλειά στο αναψυκτήριο. Μετά πήγα σε ένα μαγαζί στου Ρέντη, λεγόταν «Το όνειρο». [...]
Είμαι απόγονος της οικογένειας Κόλλια που όλοι τους είναι τραγουδιστές, είναι
οικογενειακή παράδοση. Είχα θείο έναν πολύ μεγάλο τραγουδιστή που έγραφε
ιστορία, χάθηκε τον Ιούνιο του 1980 σε δυστύχημα με αυτοκίνητο. Ήταν πολύ νέος
35 χρονών, λεγόταν Κώστας Κόλλιας. Ήταν μεγάλη μορφή της εποχής εκείνης και
είχε αφήσει την Ελλάδα άφωνη με το θάνατό του γιατί τον αγάπησε πάρα πολύ ο
κόσμος.
Το όνειρο είναι καλό όταν είναι σε σωστή βάση και να το κυνηγάμε. Για τα
παιδιά την ευθύνη την έχει το ίδιο τους το σπίτι ακόμα και ο περίγυρος τους. Όσοι
έχουν όμως μυαλό και το πιστεύουν αυτό που κάνουν, είναι καλλιτέχνες με παιδεία ή
θέλουν να αποκτήσουν παιδεία. Η μουσική είναι βίωμα, είναι τρόπος ζωής, για μένα
είναι ανάσα. Η μουσική είναι κάτι εγκεφαλικό, δεν πιάνεται, δεν βλέπεται, ακούγεται
Η σχέση μου με την μουσική ξεκινά πολλά χρόνια πίσω , σε ηλικία 14 ετών γράφτηκα στην μουσική του Δήμου Πατρέων στην μπαντίνα με μαέστρο τον κ Μάριο Τζινιόλι η αρχική επιθυμία μου ήταν να παίξω σαξόφωνο μιας και μου άρεσε πολύ αλλά ο μαέστρος μας μου είπε τα χείλη σου κάνουν για κορνέτα και εκεί αρχίζει η πρώτη μου επαφή με το πεντάγραμμο και τις νότες να τριγυρίζουν στο μυαλό μου
