Μια σιωπηλή αναμονή γεννήθηκε ανάμεσά τους – κι ας μην είχε ειπωθεί ακόμα τίποτα. Η ατμόσφαιρα γύρω τους άρχισε να πυκνώνει, να φορτίζεται με την ανείπωτη υπόθεση ενός "κάτι" που επέπλεε στον αέρα.

Το βλέμμα της ήταν καθαρό, παγωμένο. "Δεν είναι η συγγνώμη που χρειάζομαι," είπε. "Είναι η αλήθεια. Και αυτή, μου την έκλεψες."

Στην απαρχή δεν υπήρχε χρόνος. Ούτε σημείο, ούτε στίγμα, ούτε έναρξη. Υπήρχε μόνο η αίσθηση του ότι κάτι θα μπορούσε να υπάρξει. Μια ανείπωτη πρόθεση. Σαν το βλέμμα πριν το άνοιγμα των βλεφάρων, σαν ησυχία πριν τον πρώτο ήχο.

Σε μια τελευταία συνάντηση, κάτω από το φως του φεγγαριού που έλουζε την πόλη με μια ασημένια λάμψη, πήραν μια σιωπηλή απόφαση. Η αγάπη τους ήταν πολύ δυνατή για να πεθάνει, αλλά και πολύ εύθραυστη για να αντέξει στο φως της ημέρας.

Ο ήχος των βημάτων του Ανδρέα αντήχησε στο διάδρομο. Η πόρτα άνοιξε και εκείνος μπήκε μέσα, χαμογελαστός, σίγουρος για τον εαυτό του όπως πάντα.

«Κορίτσια, τι γίνεται εδώ;» είπε με τη γνωστή του άνεση, που συνήθως τις γοήτευε και τις δύο.

«Ξέρεις ακριβώς τι συμβαίνει», αποκρίθηκε η Αλεξάνδρα.

Στο τέλος, όταν το φως είχε σχεδόν σβήσει, ο ουρανός βάφτηκε με απίστευτα χρώματα. Ροζ, πορτοκαλί, κόκκινο, όλα αναμειγμένα σε μια τελευταία, εκθαμβωτική παράσταση.

Έφτασε έξω από το καφέ λαχανιασμένος, με την καρδιά του να χτυπά δυνατά. Μέσα, όλα έδειχναν συνηθισμένα: η γνώριμη μουσική, η χαλαρή ατμόσφαιρα και η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ. Όμως εκείνη δεν ήταν εκεί. Ρώτησε με αγωνία τον νεαρό υπάλληλο πίσω από τον πάγκο, μα εκείνος απάντησε αρνητικά, κουνώντας το κεφάλι του με απολογητικό ύφος.

Ένας ξαφνικός, κοφτός ήχος διέτρησε την ησυχία. Ένα κλικ, σαν κάτι να σπάει ή να απελευθερώνεται. Η σιωπή που ακολούθησε ήταν διαφορετική. Δεν ήταν η ίδια βαριά σιωπή της αρχής, αλλά μια σιωπή γεμάτη αναμονή, σαν να κρατούσε την ανάσα της