ΧΑΡΑΥΓΗ

Δεν έχει πατρίδα η χαραυγή,
ούτε διαβατήριο το φως της·
μονάχα μια κουβέρτα σκισμένη
πάνω στο σώμα της ντροπής.

Ξυπνά ο κόσμος της σιωπής
σε μια σκηνή, σε μια γραμμή,
όπου η ελπίδα μετριέται
σε φαγητό και προσμονή.

Ένα παιδί κοιτά τ’ αστέρια,
ρωτά γιατί δεν είναι εδώ,
κι η μάνα πλέκει με το βλέμμα
μια απάντηση στον ουρανό.

Τα σύνορα είναι ζωγραφιές
που κάναν άλλοι με μαχαίρια,
κι ο κόσμος κόπηκε στα δυο
με λέξεις, φόβο και παγίδες ξένες.

Μα να! χαράζει Κυριακή,
κι ας μοιάζει ίδια με τις άλλες·
η γη αυτή – όσο κι αν πονά –
τους ξένους δέχεται σαν μάνες.

Γιατί η χαραυγή δεν κάνει εξαιρέσεις·
όλους το φως της τούς καλεί·
και κάποτε, σ’ αυτή τη γη,
θα πει κι ο πρόσφυγας: "εδώ ανήκω κι εγώ"

by Σπηλιόπουλος Χρήστος