ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΛΙΒΑΔΙ - ΕΛΕΝΗ ΔΑΝΑΝΑ

Το Κίτρινο Λιβάδι

Ήταν σε ένα από εκείνα τα απέραντα λιβάδια που παίρνουν το χρώμα του ήλιου, όταν τα στάχυα αρχίζουν να καρπίζουν το καλοκαίρι.

Κι εγώ, πιασμένη από το δικό σου χέρι, εφηβικέ μου έρωτα, ακολουθούσα τις κορυφές τους που κυμάτιζαν από το απαλό αεράκι.

Ήμασταν ένα• βυθισμένοι στο άπλετο φως, σε μια ευδαιμονία σαν εκείνη των όντων που μοιάζουν εξωπραγματικά — σε μια αρμονική συνεύρεση με όλα γύρω μας, έτσι όπως θα ήθελαν οι άνθρωποι να είναι με τη ζωή.

Κι ύστερα ξύπνησα. Προσπάθησα μάταια να επιστρέψω σ’ εκείνη τη γαλήνη του ονείρου, να μη σε αφήσω να χαθείς από το σκηνικό που έπλασε — ο εγκέφαλος ή η ψυχή;

Πολλά χρόνια μετά, σε μια έκθεση ζωγραφικής, συνέβη ξανά. Το σχεδόν φωσφορίζον κίτρινο του πίνακα — ένα λιβάδι ίδιο με του ονείρου — με απορρόφησε, με ταξίδεψε πάλι στην ευδαιμονία εκείνης της στιγμής.

Αφέθηκα στην ψευδαίσθηση που γεννά η τέχνη, κι εκεί, μέσα στα κιτρινά της φως, σε ένιωσα παρόν. Πιο πραγματικό κι από την πραγματικότητα. Η ανάμνηση ξεπήδησε σαν αίμα από ανοιχτή πληγή. Σε αναζήτησα. Θεέ μου, ήσουν τόσο όμορφος. Μπορεί κανείς να χαθεί μέσα στην ομορφιά;

Να νιώσει πόνο από την ένταση της έλξης που εκείνη γεννά; Χάθηκα μέσα στην ακτινοβολία που με τύφλωσε. Δεν μπορούσα να διακρίνω τον ατίθασο νέο που έπαιζε με τη σαγήνη της νιότης, εκείνον που νόμιζε πως κρατάει στα χέρια του όλες τις επιλογές του κόσμου. Πίστεψα πως θα γινόμασταν ένα.

Ίσως και να μπορούσαμε. Μα ο πύρινος κλοιός με περικύκλωσε. Κι όταν σε ξανάδα — ή μάλλον, σε είδα ξανά αλλιώτικο — είχες τη μοναξιά εκείνου που κάηκε.

Ήταν, άραγε, το φως σου πολύ; Ή μήπως πολλοί αυτοί που θέλησαν να ζεσταθούν κοντά του; Ίσως να καιγόμαστε όταν δεν αφήνουμε να ζήσουν τα αγνά συναισθήματα της νιότης• όταν δεν έχουμε την ωριμότητα να εκτιμήσουμε κάποιες συναντήσεις, όταν δεν μπορούμε να δούμε την ομορφιά των συναισθημάτων του άλλου για εμάς. Ήταν η δεξιοτεχνία της ζωγράφου που μέσα από τις παχύρευστες πινελιές και τα ζωντανά κιτρινωπά χρώματα αναπαρέστησε το τοπίο της κοινής μας στιγμής στο όνειρο.

Κι ένιωσα δικαίωση.

Σαν να είχα μάρτυρα γι’ αυτό που ένιωσα• σαν ο πίνακας να ήταν η απόδειξη ότι δεν ήσουν αποκύημα της φαντασίας μου. Ότι υπάρχουν στιγμές που η ψυχή αγγίζει το όνειρο — και για λίγο, όλα γίνονται φως.

@by ΕΛΕΝΗ ΔΑΝΑΝΑ