Με ρώτησαν τι προσδοκώ

Με ρώτησαν τι προσδοκώ

Και ένιωσα τον πόνο

Τις μέρες σαν να τον  λαχταρώ.

Τις νύχτες του δίνω τον θρόνο

Ταλαίπωρος έρμος

πικρός ολομαύρος

κάθεται στην καρδιά μου

Πόνε του λέω

Τι  έγινε και κάθισες πάλι κοντά μου ;

Του ξεπεσμού είναι η μοίρα μου

Σεργιάνι να γυρίζω

Κι όλες τις όμορφες καρδιές

Να τις καταμαύριζω

Εσύ όμως γιατί ;

Γιατί Κυρά μου δεν με διώχνεις;

Γιατί με θωρείς και με κρατείς τόσο σφιχτά από τον ώμο;

Αν σε αφήσω που θα πας

 ποιον θα βρεις  να πληγώσεις

Αίμα θα κλαις και θα πνίγει

 και πως να τον γλιτώσεις

Δεν σε φοβάμαι τώρα πια

Σʼ έχω με μόχθο μάθει

Μείνε εδώ στη σιγαλιά

Μαζί μου..

μέχρι να σου βγει τʼ άχτι.

©️Λ.Αικατερίνη