Μισή Ζωή

Μισή Ζωή

Ο Αντρέας στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξε προσεκτικά το πρόσωπό του. Οι ρυτίδες στις άκρες των ματιών του μαρτυρούσαν το πέρασμα του χρόνου, αλλά τα μάτια του είχαν μείνει ίδια: γεμάτα ανεκπλήρωτα όνειρα.

«Αν τότε…» ψιθύρισε, χωρίς να ολοκληρώσει τη σκέψη. Δεν χρειαζόταν. Ήξερε καλά τη συνέχεια.

Ήταν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που η ζωή τους είχε διαμορφωθεί από αποφάσεις που δεν πήραν. Όχι από τις επιλογές τους, αλλά από τις στιγμές που έμειναν ακίνητοι, αφήνοντας τις ευκαιρίες να φύγουν. Τηλέφωνα που δεν σήκωσε. Λόγια που δεν είπε. Πτήσεις που δεν έκλεισε ποτέ.

Θυμήθηκε την Έλεονώρα. Τον πρώτο του μεγάλο έρωτα. Εκείνη την τελευταία φορά που την είδε, όταν του είχε ζητήσει να φύγουν μαζί. Εκείνος δίστασε, εγκλωβισμένος στους φόβους του, στις βεβαιότητες που του πρόσφερε η ασφάλεια. Την είδε να απομακρύνεται, περιμένοντας πως θα ξαναέβρισκε μια παρόμοια ευκαιρία. Δεν ήρθε ποτέ.

Θυμήθηκε την πρόταση για εκείνη τη δουλειά στο εξωτερικό. Μια αρχή, μια νέα πορεία, μια περιπέτεια. Κι όμως, έμεινε πίσω, προτιμώντας το γνώριμο. Πίστεψε πως θα υπήρχαν κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες. Δεν υπήρχαν.

Μισή ζωή. Αυτό είχε ζήσει. Μισή από φόβο, μισή από αναβολές, μισή από μια παράξενη πεποίθηση πως θα υπήρχε πάντα χρόνος.

Αλλά τώρα, καθώς κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη, κάτι άλλαξε μέσα του. Ίσως να μην είχε ζήσει ολόκληρη ζωή, αλλά υπήρχε ακόμα χρόνος να το κάνει. Οι χαμένες ευκαιρίες δεν μπορούσαν να γυρίσουν πίσω, αλλά οι νέες μπορούσαν να δημιουργηθούν.

Έκλεισε τα μάτια του για μια στιγμή. Όταν τα άνοιξε ξανά, ήταν έτοιμος να κάνει εκείνο το πρώτο βήμα.

Η μισή ζωή τελείωνε. Η υπόλοιπη μπορούσε να ξεκινήσει τώρα.

by SIRANO