Αναζητώντας το μικρό παιδί που κρύβεις μέσα σου!

Αναζητώντας το μικρό παιδί που κρύβεις μέσα σου!

Σήμερα θα σε γυρίσω λίγο πίσω. Στο παρελθόν. Να θυμηθούμε παρέα εκείνο το μικρό παιδί που ήσουν -που ήμουν και έχει χωθεί μέσα σ’ ένα χρονοντούλαπο παρέα με κάτι ξέθωρες  κιτρινισμένες φωτογραφίες φίλων, οικογενειακών τραπεζιών, καλοκαιρινών διακοπών και πολλών άλλων στιγμών χαμένων στη λήθη.  

Θυμήσου λίγο… τότε που έπαιζες ανέμελα. Που γελούσες δυνατά με τη ψυχή σου. Που ως παρατηρητής της ζωής -και όχι κριτής της- απολάμβανες το κάθε λεπτό της ημέρας και αν σου στερούσαν κανένα ,σούφρωνες τα χείλη σου, έσφιγγες τις γροθιές σου και γκρίνιαζες στους γονείς σου να σου χαρίσουν ακόμα λίγα λεπτά πριν πέσεις για ύπνο –μήπως και χορτάσεις λίγη ζωή παραπάνω. Τότε που και να χόρευες σαν τρελός στη βροχή δεν θα σε ένοιαζε για «το τι θα πουν οι άλλοι», καθότι είχες τη δικαιολογία ότι ήσουν παιδί . Τότε που δεν χανόσουν σε υπέρ αναλύσεις για όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω σου. Το μόνο που σε απασχολούσε ήταν ν’  ανακαλύψεις, να ψάξεις , να μάθεις, να γνωρίσεις, να χορτάσεις από απαντήσεις. Πόσο παρακίνηση -ή ακόμα καλύτερα- διεκδίκηση  για ζωή κρύβει μέσα του αυτό το «να»! Απλά σκέψου πόσα «να» λέγαμε τότε και μέτρα τα «να» που λέμε σήμερα. Άνισα στο πλήθος , αδύναμα στη ψυχή.

Τότε τα μάτια σου – τα μάτια μου έκρυβαν μία αθωότητα. Μία παιδική αθωότητα. Μια αθωότητα που μέχρι να προδοθεί, να πληγωθεί, να θυμώσει και να αλλάξει- όντας ενήλικας- φάνταζε υπέροχη. Βλέπαμε, σχεδιάζαμε, ονειρευόμασταν έναν κόσμο μαγικό. Όχι παραμυθένιο. Αλλά μαγικό. Καθότι τα παιδιά μπορεί να λατρεύουν τα παραμύθια αλλά δεν τα πιστεύουν, μιας και γνωρίζουν ότι είναι ψέμα. Τα παιδιά-θυμήσου- σιχαίνονται το ψέμα. Αγαπούν  την αλήθεια.  Εκείνη την αλήθεια που περίτεχνα μας έκρυβαν οι μεγάλοι , λες κι αν μας την έλεγαν θα γκρέμιζαν τον κόσμο μας. Μα ο κόσμος μας ως παιδιά –είπαμε- είναι μαγικός. Ακόμη και να μας το γκρέμιζαν , εμείς είχαμε το ραβδάκι μας και τον ξανά δημιουργούσαμε. Βλέπεις τα παιδιά έχουν την ικανότητα να δημιουργούν μαγεία. Ν’ απορρίπτουν  τον κόσμο  των μεγάλων που τους στενεύει τη ψυχή και να ζούνε στο δικό τους υπέροχο, γεμάτο χρώματα κόσμο.

Πόσα κάστρα στην άμμο άραγε έχτισες; Θυμήσου τον ρόλο που «επέλεγες  εσύ ο ίδιος να είσαι». Είτε ως στρατηλάτης είτε ως βασιλιάς πολεμούσες το κακό και πάντα το νικούσες . Γιατί στο δικό σου κόσμο όσους δράκους και αν συναντούσες τους κατατρόπωνες. Γνώριζες τη δύναμή σου και το θάρρος σου κατάφερνε και έπνιγε τους  φόβους σου. Γιατί στον δικό σου μαγικό κόσμο το μόνο απτό που μπορούσε να σου γκρεμίσει το κάστρο που έχτιζες στην άμμο ήταν το κύμα της θάλασσας. Και πάλι όμως δεν το έβαζες κάτω, γιατί ξεκινούσες και έχτιζες το επόμενο.

Που να κρύφτηκε άραγε εκείνο το παιδί; Μήπως το πήρε κι εκείνο το κύμα;

Βρες το πυρήνα σου,  λένε οι ειδικοί. Τελικά, ξέρεις αλήθεια ποιος είναι αυτός ο πυρήνας;

Ο πυρήνας σου – ο πυρήνας μου είναι το μικρό παιδί που κουβαλάς μέσα σου εδώ και πολλά χρόνια και το έχεις εναποθέσει μαζί με αυτές τις σκονισμένες φωτογραφίες στο σκοτάδι . Φτάσαμε στο σημείο να πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό αντί να τον ανακαλύπτουμε.  Γινόμαστε επικριτές στις ζωές των άλλων μιας και η δική μας ζωή είναι «ουτοπικά» υπέροχη. Σπαταλάμε τον χρόνο που μας δόθηκε σε ανιαρές στιγμές, σε ημίμετρες σχέσεις, σε άδηλους στόχους- που άλλοι έθεσαν για εμάς- ζώντας για το χρήμα και ο χρόνος κυλάει. Ρέστα να ξέρεις ο χρόνος  πίσω δεν θα σου δώσει. Είναι ακριβός ο χρόνος σου – ο χρόνος μου και όσο κι αν τον παρακαλέσεις να σου κάνει κανένα σκόντο ή να σου δώσει κάτι βερεσέ να είσαι σίγουρος ότι από τέτοια δεν σηκώνει. Τόσο είναι το τίμημα ,αυτό θα πληρώσεις και τέλος.  

Για αυτό φρόντισε, όταν στηθείς απέναντι στον καθρέφτη με σκοπό να πεις το αφήγημα της ζωής σου , να μην δεις ένα γερασμένο πρόσωπο χαραγμένο με ρυτίδες και άσπρα αραιά μαλλιά αλλά να δεις αυτό το μικρό παιδί που είχες κλειδωμένο στο χρονοντούλαπο της λήθης. Όταν το δεις σφίξε τις γροθιές σου, σούφρωσε τα χείλη σου-σαν τότε- και πες του ότι έχεις δικαίωμα για λίγη ζωή παραπάνω. Του το χρωστάς- του το χρωστάω!

©️ ΘΑΛΕΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΥΛΗ