Χωρισμός και Πόνος

Χωρισμός και Πόνος

Η σιωπή έπεσε βαριά στο δωμάτιο, γεμίζοντας κάθε γωνιά σαν αόρατη ομίχλη. Οι τοίχοι, άλλοτε μάρτυρες γέλιων και ψιθύρων, τώρα έστεκαν αδιάφοροι, σαν να μην είχαν ποτέ ακούσει αγγίγματα και υποσχέσεις. Ο αέρας, στατικός, μύριζε ακόμα από τη θέρμη μιας συνύπαρξης που έσβηνε.

Στο τραπέζι, δύο φλιτζάνια – το ένα μισοάδειο, το άλλο ανέγγιχτο. Ο καφές κρύωνε αργά, όπως ψύχραινε και ό,τι είχε χτιστεί ανάμεσα σε τοίχους και βλέμματα. Η υγρασία του παραθύρου έμοιαζε να χαράζει σχήματα ακανόνιστα, σαν απομεινάρια σκέψεων που δεν έγιναν λέξεις.

Στο πάτωμα, διάσπαρτα ρούχα, μικρά αντικείμενα, βιβλία που κάποτε μοιράζονταν. Το φως που έμπαινε από τις γρίλιες ζωγράφιζε μακριές σκιές, σαν αποτυπώματα όσων είχαν ειπωθεί και όσων παρέμειναν ανείπωτα.

Τα βήματα ακούστηκαν πρώτα διστακτικά, ύστερα αποφασιστικά. Μια πόρτα που άνοιξε, μια βαλίτσα που σύρθηκε ελάχιστα πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Ο αέρας άλλαξε, σαν κάτι να διαλύθηκε στο κενό. Η σκόνη, ασήμαντη κι όμως τόσο παρούσα, αιωρήθηκε για λίγο πριν κατακαθίσει πάνω στις επιφάνειες.

Το χέρι άγγιξε την πόρτα διστακτικά. Μια στιγμή, μια ανάσα, μια πιθανότητα να σταματήσει ο χρόνος. Αλλά ο χρόνος δεν σταματά ποτέ.

Ο μηχανικός ήχος της πόρτας που έκλεισε ακούστηκε σαν τελεσίγραφο. Κάπου μακριά, το ασανσέρ κατέβηκε αργά, σαν να κουβαλούσε κάτι περισσότερο από ένα σώμα.

Και μετά, τίποτα.

Μονάχα ο χρόνος, απλωμένος σαν σκιά, να γεμίζει τα κενά.