Αγάπη χαμένη στο μίσος

Αγάπη χαμένη στο μίσος

Το χωριό βρισκόταν ανάμεσα σε βουνά που στέκονταν αγέρωχα, σαν να φύλαγαν μυστικά αιώνων. Ο άνεμος περνούσε ανάμεσα από τα δέντρα, κουβαλώντας ψίθυρους από παλιά. Οι δρόμοι ήταν στρωμένοι με πέτρες, χαραγμένες από τα βήματα του χρόνου, και τα σπίτια στέκονταν σιωπηλά, σαν να άκουγαν ιστορίες που δεν έπρεπε να ξεχαστούν.

Στη γη αυτή, δυο καρδιές κάποτε πάλευαν να ενωθούν, μα βρέθηκαν χωρισμένες από μια σκιά πιο δυνατή κι από την επιθυμία τους. Η έχθρα είχε ριζώσει βαθιά, τόσο που κανείς δεν ήξερε πια από πού ξεκίνησε. Ήταν απλώς εκεί, σαν βαρύ σύννεφο που δεν διαλυόταν ποτέ. Κάθε μέρα, ο ποταμός που χώριζε τις πλαγιές κυλούσε σαν σύνορο, κρατώντας τις δύο πλευρές μακριά, όπως και τις ελπίδες που γεννήθηκαν κάποτε στη σκιά των δέντρων.

Κάτω από τον ίδιο ουρανό, δυο ψυχές βρέθηκαν να ακούν το ίδιο τραγούδι του ανέμου, να κοιτούν τα ίδια αστέρια τη νύχτα, να μοιράζονται σιωπές που έλεγαν περισσότερα από τα λόγια. Μα κάθε μονοπάτι οδηγούσε σε ένα τείχος. Η κάθε γέφυρα που μπορούσε να ενωθεί, κατέρρεε πριν προλάβει να γίνει πέρασμα. Οι φωνές των σπιτιών τις καλούσαν πίσω, υπενθυμίζοντας πως το παρελθόν δεν αλλάζει.

Όταν το μυστικό τους αποκαλύφθηκε, ο άνεμος δεν τους προστάτευσε πια. Οι πόρτες έκλεισαν, οι δρόμοι έγιναν πιο στενοί. Η νύχτα δεν τους έκρυβε πια, και η γη ανάμεσά τους μεγάλωσε. Οι σκιές που τους χώριζαν έγιναν βαθύτερες, μέχρι που η σιωπή πήρε τη θέση των λόγων, μέχρι που η απόσταση έγινε απύθμενη.

Ο ένας δρόμος έμεινε στο χωριό, ο άλλος χάθηκε μακριά. Οι ψίθυροι έσβησαν, τα αστέρια συνέχισαν να λάμπουν αδιάφορα. Ο ποταμός κυλούσε όπως πάντα, χωρίς να νοιάζεται για όσα χάθηκαν στις όχθες του. Και η ιστορία τους έγινε ένας ψίθυρος ανάμεσα στα πλατάνια, σαν θρύλος που σβήνει με τον χρόνο.