Χαμένες υποσχέσεις

Σε ένα μέρος που οι άνθρωποι το ονόμαζαν πόλη των ανέμων, γιατί οι υποσχέσεις έφευγαν εύκολα σαν άνεμος, υπήρχαν ψυχές που περιφέρονταν μέσα σε δαιδαλώδεις δρόμους ψάχνοντας νόημα. Ήταν ένα μέρος όπου οι λέξεις είχαν χάσει τη βαρύτητά τους και τα συναισθήματα φοριούνταν σαν μάσκες, προσωρινά, επιφανειακά και αβέβαια.

Κάποιος είχε πει κάποτε σε μια ψυχή πως θα μείνει δίπλα της μέχρι το τέλος του χρόνου. Της είχε υποσχεθεί πως τίποτα δεν θα μπορούσε να σβήσει όσα νιώθουν. Μα η υπόσχεση ήταν τόσο ελαφριά που ο πρώτος άνεμος την πήρε μακριά, αφήνοντας πίσω μόνο κενό και απορίες.

Σε μια άλλη άκρη αυτής της πόλης, δύο άνθρωποι υποσχέθηκαν να κρατήσουν ένα μυστικό που θα ένωνε τις ζωές τους για πάντα. Έδωσαν τα χέρια κάτω από ένα φεγγάρι που φαινόταν αιώνιο. Μα το φως του ήλιου αποκάλυψε την αλήθεια, πως το μυστικό ήταν ήδη γνωστό και είχε διαλυθεί μέσα σε μια θάλασσα από λόγια που ειπώθηκαν χωρίς να εννοηθούν.

Σε αυτή την πόλη των ανέμων, οι άνθρωποι έδιναν υποσχέσεις τόσο συχνά που τις ξεχνούσαν αμέσως. Υποσχέσεις που δόθηκαν με χαμόγελα, αλλά χωρίς βλέμματα που να τις στηρίζουν. Κάποιοι έμεναν ξύπνιοι τη νύχτα αναζητώντας τις απαντήσεις μέσα στις σκιές των αναμνήσεων, προσπαθώντας να καταλάβουν γιατί οι λέξεις που κάποτε έμοιαζαν αληθινές είχαν χαθεί τόσο ξαφνικά.

Και κάπως έτσι πέρασαν χρόνια, με υποσχέσεις να γεννιούνται και να πεθαίνουν, χωρίς κανείς να μαθαίνει το γιατί. Οι άνθρωποι, κουρασμένοι πια από τις χαμένες αυτές λέξεις, έπαψαν να πιστεύουν. Άρχισαν να φοβούνται κάθε υπόσχεση, κάθε λέξη που ακουγόταν πιο γλυκιά από όσο έπρεπε.

Στο τέλος, οι δρόμοι της πόλης έγιναν πιο σιωπηλοί. Οι κάτοικοι έμαθαν να ακούν τη σιωπή και όχι τις λέξεις, να βλέπουν πράξεις και όχι χειρονομίες, να αισθάνονται το βάθος κι όχι την επιφάνεια. Κι έτσι, η πόλη των ανέμων μεταμορφώθηκε αργά σε μια πόλη της αλήθειας, όπου οι ψυχές έπαψαν να χάνονται σε ψεύτικες υποσχέσεις, βρίσκοντας τελικά καταφύγιο σε πράγματα που δεν μπορούσαν να πάρουν οι άνεμοι.

By  SIRANO