ΑΝΤΙΟ

Ο Έλιοτ κοίταξε το κινητό του ξανά. Είχε στείλει μήνυμα στη Λούσι πριν σχεδόν μια ώρα, ρωτώντας την πού βρίσκεται. Η απάντησή της τον είχε μπερδέψει περισσότερο παρά καθησυχάσει:

«Αντίο.»

Το ξαναδιάβασε, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει τι μπορεί να εννοούσε. Το απλό «πού είσαι;» δεν δικαιολογούσε αυτή την απάντηση. Μήπως είχε συμβεί κάτι; Ή μήπως την είχε ενοχλήσει χωρίς να το καταλάβει;

Έξω, η βροχή είχε αρχίσει να δυναμώνει. Σταγόνες χτυπούσαν δυνατά το παράθυρο, ενισχύοντας το αίσθημα της ανησυχίας του. Ο Έλιοτ άρπαξε το παλτό του και βγήκε βιαστικά από το διαμέρισμα, κατευθυνόμενος προς το μικρό καφέ στην καρδιά του Λονδίνου, όπου συνήθιζαν να συναντιούνται μετά τη δουλειά. Καθώς διέσχιζε τους υγρούς και ολισθηρούς δρόμους, οι σκέψεις του έτρεχαν πιο γρήγορα από τα βήματά του.

Έφτασε έξω από το καφέ λαχανιασμένος, με την καρδιά του να χτυπά δυνατά. Μέσα, όλα έδειχναν συνηθισμένα: η γνώριμη μουσική, η χαλαρή ατμόσφαιρα και η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ. Όμως εκείνη δεν ήταν εκεί. Ρώτησε με αγωνία τον νεαρό υπάλληλο πίσω από τον πάγκο, μα εκείνος απάντησε αρνητικά, κουνώντας το κεφάλι του με απολογητικό ύφος.

Ξαφνικά, ένα νέο μήνυμα εμφανίστηκε στην οθόνη του κινητού του.

«Έλιοτ, είμαι στο σταθμό. Λυπάμαι που δεν σου το είπα νωρίτερα. Έπρεπε να φύγω.»

Ο Έλιοτ ένιωσε έναν κόμπο στον λαιμό. Η ανάσα του κόπηκε. Ήξερε καλά τι σήμαινε αυτό. Χωρίς δεύτερη σκέψη, άρχισε να τρέχει προς τον σταθμό, αποφεύγοντας λακκούβες και κόσμο που περπατούσε αμέριμνος κάτω από τις ομπρέλες του. Όταν επιτέλους έφτασε, τα μάτια του άρχισαν να ψάχνουν πυρετωδώς ανάμεσα στο πλήθος που περίμενε στις πλατφόρμες.

Εκεί, δίπλα στην πλατφόρμα τρία, στεκόταν η Λούσι, κρατώντας μια μικρή βαλίτσα και κοιτώντας νευρικά το ρολόι της.

«Λούσι!» φώναξε δυνατά, με τη φωνή του να χάνεται σχεδόν στον θόρυβο του σταθμού.

Εκείνη γύρισε ξαφνιασμένη, με το βλέμμα της γεμάτο λύπη αλλά και ανακούφιση, σαν να περίμενε βαθιά μέσα της ότι θα εμφανιζόταν.

«Νόμιζα ότι δεν θα προλάβαινες…» ψιθύρισε.

«Μην ξαναπείς αντίο έτσι,» της απάντησε με ένα χαμόγελο που έσπασε τον πάγο της στιγμής.

Η Λούσι ανταπέδωσε το χαμόγελο, κι αυτό ήταν αρκετό για να καταλάβουν και οι δύο πως αυτό το «αντίο» δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή μιας νέας ιστορίας, γεμάτης αβεβαιότητα, περιπέτεια και ελπίδα.

by Έλενα Γκρέκοβα