Η λέξη ακουγόταν κενή.

Η ΑΠΙΣΤΙΑ

Ο ήχος του κλειδιού στην πόρτα ήταν γνώριμος, αλλά απόψε, έκοβε την ησυχία σαν λεπίδα. Εκείνη καθόταν στον καναπέ, το φως του πορτατίφ να ζωγραφίζει σκιές στο πρόσωπό της. Δεν είχε κλάψει. Οι δάκρυα είχαν στερέψει πριν από ώρες, αφήνοντας πίσω τους μόνο μια παγωμένη άδεια.

Εκείνος μπήκε στο δωμάτιο. Η αύρα του ήταν διαφορετική. Κάτι στην κίνησή του, στην τρόπο που απέφευγε το βλέμμα της, φώναζε την αλήθεια που είχε μάθει μόλις πριν λίγο. Δεν χρειαζόταν να του πει τίποτα. Τα λόγια ήταν περιττά. Η απιστία δεν είναι κάτι που μπορεί να κρυφτεί για πάντα. Είχε αιωρηθεί στον αέρα τις τελευταίες εβδομάδες, ένα αόρατο πέπλο που σκέπαζε κάθε τους στιγμή, κάθε τους κουβέντα.

"Είσαι καλά;" ρώτησε εκείνος, η φωνή του μια ψιθυριστή υπόσχεση που είχε σπάσει.

Εκείνη δεν απάντησε αμέσως. Ένιωθε το βάρος της σιωπής να τους πλακώνει. Ήταν η σιωπή που ακολουθεί την καταιγίδα, όταν όλα έχουν καταστραφεί. Σκεφτόταν τις νύχτες που ξενυχτούσαν αγκαλιασμένοι, τις υποσχέσεις, τα όνειρα που είχαν χτίσει μαζί, ένα-ένα, σαν πύργο από άμμο. Και τώρα, ο πύργος είχε γκρεμιστεί.

"Ήταν αυτή;" ρώτησε τελικά, η φωνή της σταθερή, χωρίς ίχνος ραγίσματος. Δεν ήταν οργή που ένιωθε, ούτε θλίψη. Ήταν μια παράξενη αποστασιοποίηση, σαν να παρακολουθούσε τη σκηνή από μακριά.

Εκείνος έσκυψε το κεφάλι. Η σιωπή του ήταν η πιο ηχηρή απάντηση. Η αλήθεια ήταν σκληρή, ακατέργαστη. Δεν υπήρχαν δικαιολογίες, ούτε ελαφρυντικά. Μόνο το αίσθημα της προδοσίας να τρυπάει την καρδιά της.

Για μια στιγμή, το δωμάτιο έμοιαζε να περιστρέφεται. Θυμήθηκε την πρώτη φορά που τον είχε εμπιστευτεί. Την αίσθηση ασφάλειας που της προσέφερε η παρουσία του. Την πίστη ότι αυτή η σχέση ήταν το λιμάνι της. Και τώρα, το λιμάνι είχε μετατραπεί σε θάλασσα, άγρια και απρόβλεπτη.

Εκείνος έκανε ένα βήμα προς το μέρος της. "Συγγνώμη," ψιθύρισε.

Η λέξη "συγγνώμη" ακουγόταν κενή. Τι μπορούσε να σημαίνει πια; Μπορούσε να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη όταν τα θεμέλια είχαν καταρρεύσει; Μπορούσε να επουλωθεί μια πληγή τόσο βαθιά;

Σηκώθηκε. Το βλέμμα της ήταν καθαρό, παγωμένο. "Δεν είναι η συγγνώμη που χρειάζομαι," είπε. "Είναι η αλήθεια. Και αυτή, μου την έκλεψες."

Δεν υπήρχαν φωνές, ούτε δάκρυα. Μόνο η σιωπή ενός τέλους που είχε αρχίσει να γράφεται πολύ πριν το μάθουν. Η απιστία δεν ήταν μόνο μια πράξη. Ήταν ένας σεισμός που είχε αλλάξει το τοπίο της σχέσης τους για πάντα.