Η Σιωπή πριν την Καταιγίδα

Η Σιωπή πριν την Καταιγίδα :

Μέρος 1ο

Μια σιωπηλή αναμονή γεννήθηκε ανάμεσά τους – κι ας μην είχε ειπωθεί ακόμα τίποτα. Η ατμόσφαιρα γύρω τους άρχισε να πυκνώνει, να φορτίζεται με την ανείπωτη υπόθεση ενός "κάτι" που επέπλεε στον αέρα. Το μαγαζί, το στενό, ακόμα και ο ίδιος ο καφές της, απέκτησε μια διαφορετική διάσταση. Δεν ήταν απλά αντικείμενα, αλλά κομμάτια ενός παζλ που αργά αλλά σταθερά άρχιζε να συμπληρώνεται.

Εκείνος, κάθε φορά που περνούσε, ένιωθε μια αόρατη δύναμη να τον τραβάει προς το παράθυρο, προς εκείνη την ήσυχη φιγούρα. Η βιασίνη του υποχωρούσε, αντικαθιστούμενη από μια περίεργη ηρεμία που του προσέφερε την παρουσία της. Το βλέμμα της ήταν αρκετό για να μην ξεχάσει να του κλείσει, τους φρενήρεις ρυθμούς της πόλης.

Μια βροχερή μέρα, η σιωπή έσπασε. Εκείνη, που περιέχει στο βιβλίο της, δεν πρόσεξε την ξαφνική μπόρα. Εκείνος, βλέποντας την να προσπαθεί να κλείσει το παράθυρο με δυσκολία, χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκε μέσα. Χωρίς να πει λέξη, της πρόσφερε βοήθεια. Τα χέρια τους συναντήθηκαν για μια στιγμή, μια μικρή σπίθα άναψε και το άγγιγμα ήταν ηλεκτρικό. Το βλέμμα τους πάλι συναντήθηκε, αυτή τη φορά με μια ελαφριά έκπληξη και ένα νεύμα αναγνώρισης.

«Ευχαριστώ», ψιθύρισε εκείνη, η φωνή της λίγο πιο τρεμάμενη απʼ ό,τι θα ήθελε.

«Τίποτα», απάντησε εκείνος, η δική του φωνή βαθιά και ζεστή.

Και οι δύο ένιωσαν το ίδιο πράγμα: η σιωπή είχε τη δική της γλώσσα, μια γλώσσα που μόλις άρχιζαν να αποκωδικοποιούν. Ο καφές συνέχισε να είναι σκέτος, το βιβλίο μισάνοιχτο, αλλά το βλέμμα στο παράθυρο δεν ήταν πια χαμένο. Ήταν στραμμένο προς την πόρτα, περιμένοντας τον επόμενο βηματισμό, την επόμενη στιγμή που οι ζωές τους θα διασταυρώνονταν, έστω και για λίγο. Και οι δύο ήξεραν ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή.

By echologio