Μέρος 2: Η Πρώτη Ρωγμή

Μέρος 2: Η Πρώτη Ρωγμή

Η βροχή εκείνης της μέρας δεν είχε καμία πρόθεση να σταματήσει. Οι δρόμοι είχαν αδειάσει, τα πεζοδρόμια καθρέφτιζαν τον ουρανό, και ο ήχος των σταγόνων σκέπαζε κάθε άλλο θόρυβο της πόλης. Εκείνη ήταν πάλι εκεί, στο γνώριμο τραπέζι, αυτή τη φορά χωρίς βιβλίο. Το παράθυρο είχε θαμπώσει από την υγρασία, κι εκείνη ζωγράφιζε μικρούς κύκλους με το δάχτυλό της, σαν να προσπαθούσε να φτιάξει έναν δικό της κόσμο.

Εκείνος, κρυμμένος κάτω από την κουκούλα του, στάθηκε απέναντί της. Δεν φάνηκε να διστάζει. Άνοιξε την πόρτα του καφέ και πλησίασε σιωπηλά. Κάθισε απέναντί της χωρίς να ζητήσει άδεια — κι όμως, έμοιαζε σαν να ήταν πάντα καλεσμένος σ’ εκείνο το τραπέζι. Το βλέμμα της δεν φανέρωσε έκπληξη, μόνο μια σπάνια ηρεμία. Ίσως το περίμενε.

Δεν είπαν πολλά εκείνη τη μέρα. Το μεγαλύτερο μέρος της "συζήτησης" τους ήταν σιωπηλό: ανταλλαγές βλέμματος, ανεπαίσθητα χαμόγελα, και δυο ζεστοί καφέδες που κρύωναν αργά. Όταν τελικά μίλησαν, δεν ήταν για μεγάλες ιδέες ή όνειρα. Ήταν για μικρά πράγματα – έναν ήχο που άκουσε το προηγούμενο βράδυ, ένα τραγούδι που της θύμισε τη γιαγιά της, τη μυρωδιά της βρεγμένης ασφάλτου.

Κι όμως, μέσα σε αυτά τα ασήμαντα, άρχισε να σχηματίζεται κάτι σημαντικό. Μια ρωγμή στο καθημερινό, στο αμείλικτο της μοναξιάς. Δεν αγγίχτηκαν. Δεν πλησίασαν περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν. Αλλά κάτι ανάμεσά τους κινήθηκε. Σαν πρώτη ανάσα, μετά από πολύ καιρό κάτω απ’ το νερό.

Κι όταν έφυγε, δεν είπε «αντίο». Είπε μόνο:
— Αύριο, θα βρέχει πάλι.

Κι εκείνη απάντησε μ’ ένα χαμόγελο που είχε τη δύναμη μιας υπόσχεσης.

By echologion