Η τηλεοπτική σειρά “Ο   Άγιος Παΐσιος   – Από τα Φάρασα στον Ουρανό” προβλήθηκε από το MEGA και αφηγείται τη ζωή του Αγίου Παϊσίου, κατά κόσμον Αρσενίου Εζνεπίδη, από τη γέννησή του στα Φάρασα της Καππαδοκίας μέχρι την προσφυγιά του στην Ελλάδα.Ο Αρσένιος μεγάλωσε στην Κόνιτσα με βαθιά θρησκευτική πίστη και από μικρός επιθυμούσε να ακολουθήσει μοναχική ζωή. [...]

«Τα παιδιά είναι το μέλλον, οπότε πρέπει να είναι καλά και υγιείς και να έχουν ό,τι καλύτερο γίνεται. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια και αυτό το εύχομαι σε όλα τα παιδιά. Έχω και δύο αδέρφια που είναι πιο μικρά, οπότε είμαι ευαισθητοποιημένη σε τέτοια θέματα», σχολίασε χαρακτηριστικά.

Η Ρία Ελληνίδου μιλάει ανοιχτά για την εφηβεία της, την επιτυχία του τραγουδιού της και τις προσωπικές της εμπειρίες στον χώρο της μουσικής

Λευτέρης Πανταζής για Μάριο Καπότση και Κόνι Μεταξά: Η σχέση μετά τον χωρισμό, η μουσική συνεργασία και η αγάπη για την κόρη του

Ο ήχος των βημάτων του Ανδρέα αντήχησε στο διάδρομο. Η πόρτα άνοιξε και εκείνος μπήκε μέσα, χαμογελαστός, σίγουρος για τον εαυτό του όπως πάντα.

«Κορίτσια, τι γίνεται εδώ;» είπε με τη γνωστή του άνεση, που συνήθως τις γοήτευε και τις δύο.

«Ξέρεις ακριβώς τι συμβαίνει», αποκρίθηκε η Αλεξάνδρα.

Στο τέλος, όταν το φως είχε σχεδόν σβήσει, ο ουρανός βάφτηκε με απίστευτα χρώματα. Ροζ, πορτοκαλί, κόκκινο, όλα αναμειγμένα σε μια τελευταία, εκθαμβωτική παράσταση.

Έφτασε έξω από το καφέ λαχανιασμένος, με την καρδιά του να χτυπά δυνατά. Μέσα, όλα έδειχναν συνηθισμένα: η γνώριμη μουσική, η χαλαρή ατμόσφαιρα και η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ. Όμως εκείνη δεν ήταν εκεί. Ρώτησε με αγωνία τον νεαρό υπάλληλο πίσω από τον πάγκο, μα εκείνος απάντησε αρνητικά, κουνώντας το κεφάλι του με απολογητικό ύφος.

Ένας ξαφνικός, κοφτός ήχος διέτρησε την ησυχία. Ένα κλικ, σαν κάτι να σπάει ή να απελευθερώνεται. Η σιωπή που ακολούθησε ήταν διαφορετική. Δεν ήταν η ίδια βαριά σιωπή της αρχής, αλλά μια σιωπή γεμάτη αναμονή, σαν να κρατούσε την ανάσα της

Αλλά καθώς ο ήλιος άρχισε την αργή του κάθοδο, οι σκιές μάκρυναν και πάλι, παίρνοντας μαζί τους τη ζεστασιά της ημέρας. Ο ουρανός βάφτηκε με βαθιές αποχρώσεις του κόκκινου και του μωβ, μια θεαματική αλλά και μελαγχολική πανδαισία χρωμάτων. Η αναμονή, τώρα, είχε μια πιο βαριά αίσθηση, σαν μια σφιγμένη γροθιά στο στήθος.