Έρχεται πάντα η στιγμή που η καρδιά ψιθυρίζει το ερώτημα:
Είναι αληθινό; Ή απλώς το φαντάστηκες;                                Το αίσθημα μένει σιωπηλό, σαν να δοκιμάζεται.

Η σκέψη τυλίγει τα βράδια σαν πέπλο.
Δεν ζητάει πολλά — μόνο να είναι παρούσα.
Δεν έχει φωνή, αλλά κάνει θόρυβο.
Δεν έχει μορφή, αλλά γεμίζει τον χώρο.

Για τον έρωτα που δεν ειπώθηκε ποτέ

Μπορεί να ήταν απλώς ενθουσιασμός.
Μπορεί να ήταν έρωτας.
Αλλά ήταν.
Και αυτό αρκεί.

Νέο τραγούδι "Οι Αγάπες" από τον γνωστό σε όλους μας Γιώργο Παράμερο.

Ένα σπουδαίο μάθημα χρειάζεται τον χρόνο της εξάσκησης του ώστε να συνειδητοποιήσουμε την αξία που έχουν κάποια πράγματα.

Οι μέρες πέρασαν σαν βροχή που δεν ακούστηκε. Ήσυχα, αδιάκοπα, σχεδόν ανεπαίσθητα. Εκείνος εξακολούθησε να περνάει από το στενό, σαν κάποιος που ψάχνει κάτι που ίσως δεν θέλει να βρει, ή ίσως φοβάται τι θα γίνει αν το βρει.

Ο καιρός άλλαξε. Οι μέρες έγιναν φωτεινότερες, αλλά οι συναντήσεις τους πιο σπάνιες. Δεν υπήρξε κάποια παρεξήγηση, ούτε μια λέξη βαριά. Απλώς, ο ρυθμός της ζωής άρχισε να τραβάει τον καθένα προς διαφορετικές κατευθύνσεις — όπως τα φύλλα στον άνεμο, που ενώ ξεκινούν μαζί, καταλήγουν σε άλλα πεζοδρόμια.

Η βροχή τελικά δεν ήρθε την επόμενη μέρα, αλλά εκείνος ήρθε. Πριν καν ανοίξει καλά-καλά ο καφές, εκείνη τον είδε να πλησιάζει. Χωρίς να κοιτάξει γύρω, χωρίς να διστάσει, κάθισε απέναντί της όπως ανήκε εκεί. Ήταν ακόμα νωρίς, και το φως του ήλιου περνούσε γλυκά από το παράθυρο, φωτίζοντας τη σκόνη στον αέρα.

Η βροχή εκείνης της μέρας δεν είχε καμία πρόθεση να σταματήσει. Οι δρόμοι είχαν αδειάσει, τα πεζοδρόμια καθρέφτιζαν τον ουρανό, και ο ήχος των σταγόνων σκέπαζε κάθε άλλο θόρυβο της πόλης. Εκείνη ήταν πάλι εκεί, στο γνώριμο τραπέζι, αυτή τη φορά χωρίς βιβλίο. Το παράθυρο είχε θαμπώσει από την υγρασία, κι εκείνη ζωγράφιζε μικρούς κύκλους με το δάχτυλό της, σαν να προσπαθούσε να φτιάξει έναν δικό της κόσμο.