Οι μέρες πέρασαν σαν βροχή που δεν ακούστηκε. Ήσυχα, αδιάκοπα, σχεδόν ανεπαίσθητα. Εκείνος εξακολούθησε να περνάει από το στενό, σαν κάποιος που ψάχνει κάτι που ίσως δεν θέλει να βρει, ή ίσως φοβάται τι θα γίνει αν το βρει.

Ο καιρός άλλαξε. Οι μέρες έγιναν φωτεινότερες, αλλά οι συναντήσεις τους πιο σπάνιες. Δεν υπήρξε κάποια παρεξήγηση, ούτε μια λέξη βαριά. Απλώς, ο ρυθμός της ζωής άρχισε να τραβάει τον καθένα προς διαφορετικές κατευθύνσεις — όπως τα φύλλα στον άνεμο, που ενώ ξεκινούν μαζί, καταλήγουν σε άλλα πεζοδρόμια.

Η βροχή τελικά δεν ήρθε την επόμενη μέρα, αλλά εκείνος ήρθε. Πριν καν ανοίξει καλά-καλά ο καφές, εκείνη τον είδε να πλησιάζει. Χωρίς να κοιτάξει γύρω, χωρίς να διστάσει, κάθισε απέναντί της όπως ανήκε εκεί. Ήταν ακόμα νωρίς, και το φως του ήλιου περνούσε γλυκά από το παράθυρο, φωτίζοντας τη σκόνη στον αέρα.

Η βροχή εκείνης της μέρας δεν είχε καμία πρόθεση να σταματήσει. Οι δρόμοι είχαν αδειάσει, τα πεζοδρόμια καθρέφτιζαν τον ουρανό, και ο ήχος των σταγόνων σκέπαζε κάθε άλλο θόρυβο της πόλης. Εκείνη ήταν πάλι εκεί, στο γνώριμο τραπέζι, αυτή τη φορά χωρίς βιβλίο. Το παράθυρο είχε θαμπώσει από την υγρασία, κι εκείνη ζωγράφιζε μικρούς κύκλους με το δάχτυλό της, σαν να προσπαθούσε να φτιάξει έναν δικό της κόσμο.

"Να φεύγεις όταν όλα σου δείχνουν πως είναι ώρα να κάνεις κάτι και για σένα…" Αυτή η φράση τονίζει τη σημασία του να ακούμε την εσωτερική μας φωνή και να αναγνωρίζουμε τα σημάδια που μας δείχνουν ότι κάτι δεν μας εξυπηρετεί πλέον. [...]

Μια σιωπηλή αναμονή γεννήθηκε ανάμεσά τους – κι ας μην είχε ειπωθεί ακόμα τίποτα. Η ατμόσφαιρα γύρω τους άρχισε να πυκνώνει, να φορτίζεται με την ανείπωτη υπόθεση ενός "κάτι" που επέπλεε στον αέρα.

Απρόσμενη τροπή πήρε η συναυλία του Γιώργου Μαζωνάκη χθες το βράδυ στη Λευκωσία. Στο κατάμεστο γήπεδο γήπεδο «Χαλκάνορα Ιδαλίου» το κλίμα ήταν πανηγυρικό με τον Γιώργο Μαζωνάκη και ξεσηκώνει με τις επιτυχίες του το κοινό που τον αποθέωνε μέχρι που κάποια στιγμή εντόπισε να γίνεται φασαρία ανέμσα στο κοινό και άμεσα έκοψε το πρόγραμμά του...

ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ Μα κι αν τα χρόνια έχουν περάσει και η ζωή μ’ έχει ξεχάσει κι αν ήρθαν μπόρες και καταιγίδες εγώ θα μείνω με τις ελπίδες. Εγώ είμαι εδώ και περιμένω σαν ένας φάρος αναμμένος δεν με τρομάζει η μοναξιά μ’ ακολουθεί σιμά-σιμά. Δίπλα μου νόμιζα είχες μείνει κι η μοναξιά με χαιρετά, όμως με κοίταξες στα μάτια κι είδα τα μάτια σου υγρά. [...]

Τη Δευτέρα 30 Ιουνίου 2025 στις 20.30’, στη Ρεματιά Χαλανδρίου, όπου οι αναμνήσεις παίζουν με τις σκιές των δέντρων και ο αέρας μυρίζει νοσταλγία, θα μαζευτούμε για να τραγουδήσουμε, να γελάσουμε και να αφήσουμε τις φωνές μας να ταξιδέψουν μαζί. Σε μια εποχή που όλα φαίνονται να τρέχουν, εμείς επιλέγουμε να σταθούμε. Να θυμηθούμε. [...]