Η 8η Μαρτίου είναι μια ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι απλώς μια ευκαιρία για εορτασμό, αλλά και μια υπενθύμιση των αγώνων που έχουν δοθεί και αυτών που παραμένουν. Είναι μια ημέρα αφιερωμένη στην αναγνώριση των επιτευγμάτων των γυναικών σε όλους τους τομείς της ζωής, καθώς και στην ευαισθητοποίηση για την ανάγκη ισότητας των φύλων.

Σήμερα θα σε γυρίσω λίγο πίσω. Στο παρελθόν. Να θυμηθούμε παρέα εκείνο το μικρό παιδί
που ήσουν -που ήμουν και έχει χωθεί μέσα σ’ ένα χρονοντούλαπο παρέα με κάτι ξέθωρες
κιτρινισμένες φωτογραφίες φίλων, οικογενειακών τραπεζιών, καλοκαιρινών διακοπών και
πολλών άλλων στιγμών χαμένων στη λήθη.

Κυρίες και κύριοι,

Σήμερα έχουμε την τιμή να γνωρίσουμε μια προσωπικότητα που δεν περιορίζεται σε ένα μόνο λογοτεχνικό είδος, αλλά διαπρέπει σε πολλά. Μια συγγραφέα που η πένα της δεν ακολουθεί σύνορα, αλλά εξερευνά διαφορετικά μονοπάτια, αγγίζοντας την ψυχή των αναγνωστών μέσα από τη δύναμη των λέξεων.

Η Ιουλία Καλλιμάνη, μια ταλαντούχα τραγουδίστρια, αναφέρεται στα παιδικά της χρόνια στο Αγρίνιο και στις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν έχασε τον πατέρα της σε μικρή ηλικία. Όπως είπε, “έχω δουλέψει αρκετά, αγαπώ πολύ τη δουλειά μου και φαντάζομαι ότι ο κόσμος κάτι ακούει”. Ο δρόμος για τη μουσική της καριέρα ξεκίνησε όταν ήταν μόλις 17 ετών, όταν συνειδητοποίησε ότι το τραγούδι ήταν ο τρόπος να εκφραστεί.

Μια κοπέλα με μακριά, κυματιστά μαλλιά και ένα ζευγάρι μάτια γεμάτα φως. Φορούσε ένα απλό, λευκό φόρεμα που ανέμιζε ελαφρά καθώς περπατούσε. Ήταν σαν να κινείτο σε αργή κίνηση, σαν να μην ανήκε σε αυτόν τον κόσμο.

Στην άκρη ενός λεπτού σχοινιού, ένας ακροβάτης ισορροπεί ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Κάθε του βήμα είναι ένας χορός με την ισορροπία, μια πράξη θάρρους και δεξιοτεχνίας.

Η μουσική αντηχούσε στους στενούς λιθόστρωτους δρόμους της παλιάς πόλης. Πολύχρωμα φώτα λαμπύριζαν πάνω από τις πλατείες, καθώς οι καρναβαλιστές χόρευαν ανέμελα, βυθισμένοι στη μαγεία της νύχτας. Ο αέρας μύριζε γλυκό κρασί και ζαχαρωμένα αμύγδαλα, ενώ οι μάσκες έκρυβαν πρόσωπα, αλλά όχι συναισθήματα.

Η απιστία δεν αποτελεί απλώς μια αρνητική στάση ή μια απότομη απόρριψη των παραδοσιακών αξιών, αλλά συχνά είναι το πρώτο βήμα σε ένα βαθύτερο ταξίδι αυτογνωσίας. Σε κάθε ανθρώπινη εμπειρία, η αμφιβολία και ο σκεπτικισμός μπορούν να λειτουργήσουν ως καταλύτες για την αναζήτηση της αλήθειας και την αναδιαμόρφωση του προσωπικού μας κόσμου.

Οι φράσεις που συχνά ακούμε στην αρχή μιας ερωτικής σχέσης μπορεί να ακούγονται εξαιρετικά ρομαντικές, αλλά μερικές φορές είναι απλώς υπερβολικές εκφράσεις χωρίς την ουσιαστική δέσμευση ή το βάθος που ίσως υποδηλώνουν.