Από την πρώτη στιγμή που τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, κάτι άλλαξε μέσα τους. Δεν χρειάστηκαν λέξεις για να καταλάβουν πως οι ψυχές τους είχαν βρει η μία την άλλη. Περνούσαν ώρες ατελείωτες μαζί, περπατώντας στις αμμουδιές, μιλώντας για βιβλία, μουσική, για τα όνειρά τους. Γελούσαν δυνατά, κοιτούσαν τα αστέρια και έκαναν σχέδια που δεν ήξεραν αν θα πραγματοποιηθούν.

Του ξεπεσμού είναι η μοίρα μου

Σεργιάνι να γυρίζω

Κι όλες τις όμορφες καρδιές

Να τις καταμαυρίζω

Εσύ όμως γιατί

Γιατί Κυρά μου δεν με διώχνεις;

Γιατί με θωρείς και με κρατείς τόσο σφιχτά από τον ώμο;

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε δυνατοί αλλά κουρασμένοι.           

Κουρασμένοι να είμαστε δυνατοί θέλοντας να κάνουμε πάντα το σωστό.
Δυνατοί να αντιμετωπίζουμε τους δαίμονες και τους φόβους μας κάθε μέρα .
Δυνατοί να κοιτάμε κάποιον που μας  έσπασε και να τον συγχωρούμε!
Δυνατοί για να βοηθούμε τους άλλους ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνουμε
ότι και εμείς είμαστε αυτοί που χρειαζόμαστε μερικές φορές βοήθεια.

Η νοσταλγία είναι ένα συναίσθημα που μας συντροφεύει σε όλη μας τη ζωή, άλλοτε ως μια γλυκιά ανάμνηση κι άλλοτε ως ένας μικρός πόνος που φέρνει στο νου στιγμές που δεν θα ξαναγυρίσουν. Είναι η αόρατη γέφυρα που ενώνει το παρελθόν με το παρόν, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να επιστρέψουμε νοερά σε εποχές που μας χάρισαν χαρά, ασφάλεια, αγάπη.

Στην πρόσφατη εκπομπή «Χαμογέλα και πάλι», ο Αντώνης Πρέκας σχολίασε την παρουσίαση του ελληνικού τελικού της Eurovision 2025 από την Έλενα Παπαρίζου και τον Σάκη Ρουβά. Οι δύο καλλιτέχνες, γνωστοί για την επιτυχία τους, δέχτηκαν τόσο θετικά όσο και αρνητικά σχόλια για τις εμφανίσεις τους.

Από την άλλη, όσοι δέχονται τη μισή αγάπη συχνά συμβιβάζονται με αυτήν είτε επειδή φοβούνται τη μοναξιά είτε επειδή ελπίζουν πως κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν.

Οι πληροφορίες μας λένε ότι υπάρχει ένας έντονος ενθουσιασμός και από τις δύο πλευρές και ότι η σχέση αυτή θα έχει μέλλον (και τις ευλογίες της μαμάς Δέσποινας, που εμπιστεύεται την κόρη της και δεν έχει λόγο στις επιλογές της).

Στην άκρη του βράχου, πάνω από την αιώνια λίμνη, στεκόταν η Σελίνα. Η αύρα της ανέμιζε το βαθύ κόκκινο φόρεμά της, και τα μάτια της άστραφταν όπως οι χιλιάδες φωτεινές αντανακλάσεις του νερού κάτω από το σεληνόφως. Περίμενε.

Καθώς περνούσαν οι μήνες, η ζωή τους πήρε νέες μορφές. Έμαθαν να ζουν χωριστά, όχι σαν άνθρωποι που έχασαν κάτι, αλλά σαν ψυχές που ανακάλυψαν νέα μονοπάτια. Βρήκαν ισορροπία, όχι στο να ξεχάσουν το παρελθόν, αλλά στο να το αποδεχτούν ως μέρος της διαδρομής τους.