Αλλά καθώς ο ήλιος άρχισε την αργή του κάθοδο, οι σκιές μάκρυναν και πάλι, παίρνοντας μαζί τους τη ζεστασιά της ημέρας. Ο ουρανός βάφτηκε με βαθιές αποχρώσεις του κόκκινου και του μωβ, μια θεαματική αλλά και μελαγχολική πανδαισία χρωμάτων. Η αναμονή, τώρα, είχε μια πιο βαριά αίσθηση, σαν μια σφιγμένη γροθιά στο στήθος.

Στους απέραντους χώρους του σύμπαντος, η υπόσχεση ήταν η αόρατη δύναμη που ένωνε τα πάντα. Από τους μικρότερους κόκκους σκόνης που χορεύουν σε μια ηλιαχτίδα, μέχρι τους τεράστιους γαλαξίες που περιστρέφονται σε ένα κοσμικό χορό, η υπόσχεση αυτή ήταν ο αόρατος δεσμός. Ήταν η αρμονία στην φαινομενική αταξία, η τάξη που αναδύεται από το χάος.

Σύμφωνα με την Espresso σαν βόμβα έσκασε στα αγαπημένα τους πρόσωπα η είδηση του χωρισμού τους, λίγες μέρες μετά το ρομαντικό ταξίδι τους στο Λονδίνο! Η Δέσποινα Βανδή και ο Βασίλης Μπισμπίκης, όπως αποκαλύπτει άτομο που γνωρίζει καλά πρόσωπα και καταστάσεις, έπειτα από έναν μεγάλο τσακωμό κατά την άφιξή τους στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» έβαλαν τέλος στη σχέση τους, έπειτα από τέσσερα χρόνια.

Ένα απόγευμα, καθώς ηλιοβασίλεμα έβαφε τον ουρανό με χρώματα φωτιάς, βρέθηκε πάλι μπροστά από το παράθυρο. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν ένιωθε πια άδειος. Η ψυχή του είχε αρχίσει να γεμίζει ξανά με φως, χάρη στην απρόσμενη ζεστασιά μιας άγνωστης κοπέλας που, χωρίς να το γνωρίζει, είχε καταφέρει να επουλώσει πληγές που νόμιζε πως θα μείνουν ανοιχτές για πάντα.

Ο Έρωτας χαμογέλασε, αναπολώντας την ανάμνηση. «Φυσικά! Ήμουν εγώ. Ήμουν η δύναμη που τους τράβηξε κοντά, η αίσθηση ότι ο κόσμος σταμάτησε για μια στιγμή. Ήταν η υπόσχεση μιας περιπέτειας, μιας έντονης εμπειρίας.»

ΨΕΥΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ

Η φωνή μιας άγνωστης μελωδίας γεμίζει τον αέρα, και τα πόδια κινούνται από μόνα τους, σε έναν χορό χωρίς τέλος. Το σώμα λυγίζει, λιώνει, μεταμορφώνεται σε ένα ποτάμι από άμμο, που κυλάει μέσα από λαβύρινθους από χαρτί.

Θυμήθηκε τις στιγμές που είχαν περάσει μαζί, τις σιωπές τους, τις λέξεις που δεν είπαν ποτέ, κι εκείνες που ειπώθηκαν αλλά δεν είχαν νόημα πια. Ένιωθε πως κάθε βήμα του απομακρυνόταν από κάτι που πίστευε δικό του, αλλά τελικά ποτέ δεν ήταν.

Από εκείνη τη νύχτα και μετά, το παζάρι των ονείρων άλλαξε. Οι σκιές δεν έψαχναν πια για όνειρα που θα τους έφερναν μόνο χαρά ή δύναμη. Άρχισαν να αναζητούν όνειρα που θα τους έδειχναν την ομορφιά της ζωής, την αγάπη και την ελπίδα.

 Η συνάντησή τους ήταν σαν σπίθα σε ξερά χόρτα, μια φλόγα που άναψε με μια ματιά. Η Ελένη, με τα χρώματα της ψυχής της, ζωγράφιζε τον έρωτά τους σε καμβάδες που έμοιαζαν με όνειρα.