Ερωτική απογοήτευση Η λάθος επιλογή

Η νύχτα έμοιαζε ατελείωτη, καθώς περπατούσε μόνος στους δρόμους της πόλης, αφήνοντας πίσω του τα φώτα που έσβηναν ένα-ένα. Είχε κάνει ξανά το ίδιο λάθος, αυτή τη φορά πιο έντονα, πιο βαθιά. Πίστεψε ότι η αγάπη ήταν κάτι που έρχεται εύκολα, σαν να ανοίγεις μια πόρτα. Μα τελικά ήταν πόρτα κλειδωμένη, που όσο κι αν προσπαθούσε, ποτέ δεν άνοιξε.

Θυμήθηκε τις στιγμές που είχαν περάσει μαζί, τις σιωπές τους, τις λέξεις που δεν είπαν ποτέ, κι εκείνες που ειπώθηκαν αλλά δεν είχαν νόημα πια. Ένιωθε πως κάθε βήμα του απομακρυνόταν από κάτι που πίστευε δικό του, αλλά τελικά ποτέ δεν ήταν.

Στάθηκε για λίγο μπροστά στη θάλασσα. Άκουγε τα κύματα, ένιωθε τον άνεμο να προσπαθεί να καθαρίσει τις σκέψεις του. Η ερωτική απογοήτευση έμοιαζε σαν ένα μικρό κομμάτι γυαλιού στην καρδιά, που κάθε ανάσα το έκανε πιο βαθύ. Κοίταξε τον ουρανό και σκέφτηκε ότι το λάθος δεν ήταν στην επιλογή του ανθρώπου, αλλά στο ότι δεν είχε διαλέξει τον εαυτό του πρώτα.

Άρχισε να περπατάει ξανά, πιο αποφασισμένος. Αυτή η απογοήτευση ίσως ήταν αυτό που χρειαζόταν, για να μάθει να αγαπάει αλλιώς, πιο βαθιά, πιο αληθινά. Όχι κάποιον άλλον, μα τον ίδιο τον εαυτό του. Και καθώς οι πρώτες αχτίδες του ήλιου ξεπρόβαλαν δειλά στον ορίζοντα, αισθάνθηκε ότι, ίσως τελικά, η επιλογή που τώρα φαινόταν λάθος ήταν ο δρόμος που έπρεπε να περπατήσει, για να ανακαλύψει την αληθινή του δύναμη.

Οι δρόμοι άρχισαν να γεμίζουν από ζωή, άνθρωποι βιαστικοί να ξεκινήσουν τη μέρα τους, χαμένοι στις δικές τους σκέψεις, με τις δικές τους ιστορίες. Τους κοιτούσε και αναρωτιόταν αν και εκείνοι είχαν περάσει παρόμοιες νύχτες, αν είχαν νιώσει παρόμοιες απογοητεύσεις. Η σκέψη πως δεν ήταν μόνος στην εμπειρία αυτή του έδινε μια περίεργη ανακούφιση.

Βαδίζοντας, άρχισε να παρατηρεί μικρές λεπτομέρειες που προηγουμένως προσπερνούσε. Τα χρώματα των λουλουδιών στα μπαλκόνια, τη μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού από ένα φούρνο που μόλις άνοιγε, το χαμόγελο ενός άγνωστου παιδιού. Ένιωσε ξαφνικά ευγνωμοσύνη για όλα αυτά τα μικρά πράγματα, που του θύμισαν ότι η ζωή συνεχιζόταν, πέρα από την απογοήτευση που είχε βιώσει.

Με κάθε βήμα ένιωθε να αφήνει πίσω του λίγο περισσότερο από το βάρος που κουβαλούσε. Κατάλαβε ότι η αγάπη, ακόμα κι όταν πονάει, δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος. Είναι μάθημα, είναι εξέλιξη, είναι δρόμος προς την αυτογνωσία. Κάπου βαθιά μέσα του, ήξερε πως κάποια μέρα η καρδιά του θα είναι έτοιμη να ανοίξει ξανά, όχι επειδή θα είχε βρει κάποιον άλλον, αλλά γιατί επιτέλους θα είχε ανακαλύψει τον ίδιο τον εαυτό του.

by SIRANO