ΠΟΥΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ

Κώστας Πουλής                                                     

Καλεσμένος στην εκπομπή ΜΟΥΣΙΚΟ ΠΑΚΕΤΟ                     με τον Χρήστο Σπηλιόπουλο

Χρήστος: Κοντά μας έχουμε τον Κώστα Πουλή, έναν καλλιτέχνη με μακρά
ιστορία πάνω στο τραγούδι. Καλησπέρα Κώστα, καλώς ήρθες στην εκπομπή
μας.
Κώστας: Καλησπέρα και σε σένα Χρήστο και σε όλους τους ακροατές του σταθμού
σου. Είμαι γέννημα θρέμμα Αιγαλεώτης. Ξεκίνησα το τραγούδι από 17 χρονών.
Τραγούδησα στα ταλέντα και βγήκα πρώτος σε 300 άτομα και την άλλη μέρα με
πήραν για δουλειά στο αναψυκτήριο. Μετά πήγα σε ένα μαγαζί στου Ρέντη, λεγόταν
«Το όνειρο». Εκεί τραγουδούσε ο Φλωρινιώτης που τότε ήταν φανταστικός καλλιτέχνης, μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής. Ήταν ο μόνος που μου έδωσε λίγο αέρα
και ξεκίνησα την καλλιτεχνική μου καριέρα. Τραγούδησα σε πολλά μαγαζιά και με
επώνυμους μεταξύ των οποίων ήταν και ο Αγγελόπουλος, ο Πάνος Μαρίνος, ο
Μανώλης Τοπάλης. Εργάστηκα με τον Λάκη Αλεξάνδρου, μου γνώρισε μία εταιρεία
και έβγαλα ένα CD, είχε 12 τραγούδια. Από εκεί και πέρα ξεκίνησα την δισκογραφική
μου καριέρα. Μέχρι σήμερα έχω βγάλει ένα live με 20 λαϊκά τραγούδια. Το
προηγούμενο cd έγινε χρυσό. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω βγάλει γύρω στα 10
τραγούδια.
Χρήστος: Προηγουμένως είπες ότι βρέθηκε ο Φλωρινιώτης και σε βοήθησε.
Υπήρχαν άλλοι συνάδελφοι που σε βοήθησαν ή είχες και εσύ, όπως συνήθως
όλοι, πισωμαχαιρώματα;
Κώστας: Όχι κανείς δεν με βοήθησε εκτός από τον Φλωρινιώτη . Μέσα στη νύχτα
όταν είσαι πολύ καλός τραγουδιστής, ο άλλος δεν σε βοηθάει γιατί φοβάται μην του
πάρεις την θέση. Αυτή τη στιγμή που και εγώ έχω μεγαλώσει, όλους τους μικρούς
τους βοηθάω, τους λέω πράγματα που πρέπει να κάνουν στη ζωή και στη νύχτα για
να πάνε μπροστά.
Χρήστος: Κανένας συνάδελφος δεν βοηθάει το νέο συνάδελφο το ίδιο μου
έχουν πει. Ένα όνομα καλό δεν επισκιάζεται ποτέ, δεν μπορείς να φοβηθείς το
μικρότερο ο οποίος είναι άπειρος και ας έχει καλή φωνή.
Κώστας: Πρέπει να τον βοηθήσεις, να του πεις πέντε πράγματα, να σε ακούσει για
να φτάσει κάπου.
Χρήστος: Αν φοβάσαι τον μικρό σημαίνει ότι δεν έχεις εμπιστοσύνη στον
εαυτό σου.
Κώστας: Ακριβώς. Τα τελευταία τρία χρόνια που μένω στην Κέρκυρα έβγαλα ένα
τραγούδι για το νησί που το έχει γράψει ένας από τους τρεις καλύτερους
στιχουργούς στην Ελλάδα, ο Γιώργος Πηλιανίδης. Είναι εκείνος που έχει γράψει το
«Δεν θέλω τέτοιους φίλους» του Τερζή, την «Αστροφεγγιά» του Καρρά, τραγούδια
του Σφακιανάκη και της Θεοδωρίδου. Αυτός ο άνθρωπος μου έκανε δώρο αυτό το
τραγούδι.
Χρήστος: Είναι όπως σε αγαπήσει ο κόσμος και δεν είναι όπως σε προωθήσει
η κάθε δισκογραφική εταιρεία. Ο κόσμος σε αγαπάει και όχι οι εταιρείες.
Σύγκρινε μου τη διασκέδαση πριν 10 χρόνια με τη σημερινή.
Κώστας: Πριν 10 χρόνια θυμάμαι ότι ο κόσμος ευχαριστιόταν, ήθελαν να ακούσουν
τραγούδια παλιών τραγουδιστών τα οποία είχαν νόημα. Αυτά τα τραγούδια που
βγαίνουν τώρα είναι χωρίς νόημα.

Χρήστος: Μπορώ να πω ότι πολλά νέα παιδιά που είναι τραγουδιστές δεν
έχουν ταυτότητα. Ακούς δηλαδή στο ραδιόφωνο μία φωνή και λες ποιος είναι
αυτός.
Κώστας: Και οι πιο πολλοί μιμούνται τον τραγουδιστή, δεν αφήνουν τον εαυτό τους
να εκφράσει το αίσθημα τους από μέσα, να το νιώσει.
Χρήστος: Είναι μεγάλο λάθος για τους νέους τραγουδιστές και θα ήθελα να μου
πεις τις συμβουλές που θα έδινες γιατί πιστεύουν ότι αύριο το πρωί θα γίνουν
φίρμες.
Κώστας: Τα σημερινά παιδιά τα έχουν όλα, δεν έχουν τα παιδικά βιώματα που
είχαμε εμείς. Όταν απαγγέλλεις ένα τραγούδι πρέπει να ερμηνεύεις την κάθε λέξη,
πρέπει να τη νιώθεις. Όταν δεν τη νιώθεις δεν τραγουδάς. Η λέξη τραγουδάω
σημαίνει δαμάζω τον κόσμο.
Χρήστος: Τόσα χρόνια μέσα στη νύχτα τι σου έχει κάνει εντύπωση; Κάτι
ευχάριστο, κάτι παράξενο…
Κώστας: Η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει καλά στη νύχτα γιατί ήμουν πάντα μόνος
μου παρέα με τα γκαρσόνια. Κοιτούσα τη δουλειά μου, να κάνω τις δημόσιες σχέσεις
μου, να γεμίσει το μαγαζί, να πάρω το μεροκάματό μου και να πάω στην οικογένειά
μου.
Χρήστος: Η νύχτα είναι πολύ δύσκολη και υπάρχει πολύ μνησικακία στους
συναδέλφους. Θα γυρίσω στο θέμα με τα νέα παιδιά. Έχω δει ότι το
παρουσιαστικό του τραγουδιστή παίζει πολύ μεγάλο ρόλο πάνω στη σκηνή.
Κώστας: Καταρχάς πρέπει να είσαι πάντα αξιοπρεπής, ντυμένος άψογα και ποτέ
καλλιτέχνης στην πίστα να μην καπνίζει, να σέβεται τον κόσμο. Με την εμφάνισή του
σέβεται τον κόσμο.
Χρήστος: Έχεις μετανιώσει για κάτι που έκανες στην καριέρα σου ή κάτι που
ήθελες να κάνεις και δεν το έκανες;
Κώστας: Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα στην καριέρα μου ούτε έχω μετανιώσει για
κάτι που δεν έχω κάνει. Είμαι πολύ ευτυχισμένος γιατί μου έχει δώσει ο Θεός αυτή τη
δύναμη και κρατάω τη φωνή που είχα όταν ήμουν ακόμα 18 χρονών.
Χρήστος: Εννοείται πως η φωνή έχει εξασκηθεί, έχει καλλιεργηθεί τόσα
χρόνια, έτσι δεν είναι;
Κώστας: Για μένα η φωνή είναι έμφυτη από το Θεό. Έχεις τη φωνή που σου έδωσε ο
Θεός, τραγουδάς. Οι παλιοί είχαν ανοιχτά πνευμόνια. Η φωνή βγαίνει μέσα από τον
πνεύμονα, δεν βγαίνει από τον λαιμό.
Χρήστος: Όταν ξεκίνησες την καριέρα σου είχες πρότυπο κάποιον
τραγουδιστή, κάποιον συνθέτη;
Κώστας: Είχα πρότυπο τον Στέλιο Καζαντζίδη γιατί απέναντι από το σπίτι μου έμενε
η αδερφή της μητέρας του. Όταν ήμουν 7 χρόνων είχα μάθει να τραγουδάω το
«Πόση γλύκα έχουνε τα χείλη τα δικά σου», με άκουσε ένας κύριος και μου λέει «πού
το ξέρεις αυτό το τραγούδι;». Αυτός ο κύριος ήταν ο ίδιος ο Καζαντζίδης.
Χρήστος: Ωραίες και αγνές εποχές, ωραίες αναμνήσεις. Ο κόσμος ζούσε το
τραγούδι αλλά και τα τραγούδια μιλούσαν για τη ζωή του.
Κώστας: Για αυτό και τα παλιά τραγούδια θα μείνουν αθάνατα.

Χρήστος: Πάμε στα νυχτερινά μαγαζιά, δεύτερο πρόγραμμα. Πες μου από τα
καινούργια τραγούδια ποιο διασκεδάζει τον κόσμο;
Κώστας: Κανένα και αυτό γιατί τα σημερινά τραγούδια δεν έχουν νόημα σε σχέση με
τα παλιά.
Χρήστος: Βέβαια δεν φταίνε οι στιχουργοί για αυτό.
Κώστας: Οι εταιρείες φταίνε και θέλουν να αποτελειώσουν το λαϊκό τραγούδι.
Χρήστος: Προσπάθησαν να βγάλουν το μπουζούκι και δεν τα κατάφεραν.
Όμως είναι η κουλτούρα μας, είναι σαν να λέμε ότι από το δημοτικό τραγούδι
θα βγάλουμε το κλαρίνο.
Κώστας: Μα μόνο το μπουζούκι είναι λαϊκό, τίποτα άλλο δεν είναι και από κει
ξεκινάνε όλα. Ούτε θα το καταφέρουν ποτέ.
Χρήστος: «Του Άγγελου το καφενείο» είναι ένα τραγούδι που στην ουσία είναι
βιωματικό.
Κώστας: Είναι μία αληθινή ιστορία και τα ονόματα που αναφέρονται μέσα είναι
πελάτες του καφενείου.
Χρήστος: Έφτιαξες ένα τραγούδι για την ομάδα του Αιγάλεω.
Κώστας: Έφτιαξα έναν ύμνο για την ομάδα του Αιγάλεω σε στίχους της Μίνας
Σιούντρη και σε μουσική του Γιάννη Πασακαλίδη.
Χρήστος: Θα ήθελα να μου πεις μία ευχή για τη χώρα μας για να τονώσουμε το
ηθικό όλων των ακροατών μας.
Κώστας: Η ευχή μου είναι να τραγουδούν και να το ρίχνουν έξω. Το τραγούδι είναι
αγαλλίαση και στο μυαλό και στην καρδιά. Όταν ευχαριστιέται ο κόσμος εγώ είμαι
στον παράδεισο.
Χρήστος: Η κουβέντα μας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και σε ευχαριστώ πολύ
για αυτό μέσα από την καρδιά μου και για την τιμή που έκανες να είσαι μαζί
μας. Κάτι που λείπει από τον κόσμο, είναι να νιώθει όμορφα και μπορούμε
εμείς να το κάνουμε μουσικά.
Κώστας: Χαίρομαι πολύ για τους ακροατές σου που είχα την τιμή να με ακούσουν,
νιώθω πολύ υποχρεωμένος απέναντί τους. Ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες
και ευχαριστώ όλο τον κόσμο που με άκουσε από το σταθμό και ευχαριστώ την
Vocal Music που είναι κοντά μου.

Επιμέλεια κειμένων : Μαγουλιάνου  Αλεξάνδρα