ΨΕΥΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ

Η φωνή μιας άγνωστης μελωδίας γεμίζει τον αέρα, και τα πόδια κινούνται από μόνα τους, σε έναν χορό χωρίς τέλος. Το σώμα λυγίζει, λιώνει, μεταμορφώνεται σε ένα ποτάμι από άμμο, που κυλάει μέσα από λαβύρινθους από χαρτί.

Θυμήθηκε τις στιγμές που είχαν περάσει μαζί, τις σιωπές τους, τις λέξεις που δεν είπαν ποτέ, κι εκείνες που ειπώθηκαν αλλά δεν είχαν νόημα πια. Ένιωθε πως κάθε βήμα του απομακρυνόταν από κάτι που πίστευε δικό του, αλλά τελικά ποτέ δεν ήταν.

Από εκείνη τη νύχτα και μετά, το παζάρι των ονείρων άλλαξε. Οι σκιές δεν έψαχναν πια για όνειρα που θα τους έφερναν μόνο χαρά ή δύναμη. Άρχισαν να αναζητούν όνειρα που θα τους έδειχναν την ομορφιά της ζωής, την αγάπη και την ελπίδα.

 Η συνάντησή τους ήταν σαν σπίθα σε ξερά χόρτα, μια φλόγα που άναψε με μια ματιά. Η Ελένη, με τα χρώματα της ψυχής της, ζωγράφιζε τον έρωτά τους σε καμβάδες που έμοιαζαν με όνειρα.

Ήταν ένα πλάσμα της ρουτίνας. Η κάθε μέρα του ξεκινούσε με την ίδια σιωπηλή συμφωνία: έναν καφέ που έπινε μόνος, μια διαδρομή προς το γραφείο όπου οι λέξεις και οι αριθμοί ήταν οι μόνοι του συνοδοιπόροι, και το βράδυ, η επιστροφή σε ένα άδειο διαμέρισμα.

Αν είχα χίλια μάτια, θα έβλεπα τον κόσμο αλλιώς. Θα άνοιγα το βλέμμα μου στις λεπτομέρειες που προσπερνάμε καθημερινά, στις σκιές πίσω από τα χαμόγελα, στα κρυμμένα δάκρυα που στεγνώνουν προτού φανούν.

Κάποιος είχε πει κάποτε σε μια ψυχή πως θα μείνει δίπλα της μέχρι το τέλος του χρόνου. Της είχε υποσχεθεί πως τίποτα δεν θα μπορούσε να σβήσει όσα νιώθουν. Μα η υπόσχεση ήταν τόσο ελαφριά που ο πρώτος άνεμος την πήρε μακριά, αφήνοντας πίσω μόνο κενό και απορίες.

Η αγάπη είναι η δύναμη που καθορίζει βαθύτερα από οτιδήποτε άλλο την ανθρώπινη ύπαρξη και εξέλιξη. Ένα συναίσθημα τόσο ισχυρό που έχει εμπνεύσει έργα τέχνης, λογοτεχνίας, μουσικής και φιλοσοφίας, και που μπορεί να ενώσει, να χωρίσει, να θεραπεύσει ή και να πληγώσει. Πρόκειται για μια έννοια πολυδιάστατη, με εκφράσεις που ποικίλλουν ανάλογα με τις εμπειρίες, τα βιώματα και τις προσωπικότητες των ανθρώπων.

Στη γη αυτή, δυο καρδιές κάποτε πάλευαν να ενωθούν, μα βρέθηκαν χωρισμένες από μια σκιά πιο δυνατή κι από την επιθυμία τους. Η έχθρα είχε ριζώσει βαθιά, τόσο που κανείς δεν ήξερε πια από πού ξεκίνησε. Ήταν απλώς εκεί, σαν βαρύ σύννεφο που δεν διαλυόταν ποτέ. [...]